به گزارش خبرآنلاین، حمید فرخ نژاد، بازیگر فیلم دموکراسی تو روز روشن در گفتگویی نظر خود را راجع به «سبک بازیگری، تحصیلات و ارتباط آن با بازیگری، بازی در نقش‌های کاملا متفاوت، دریافت جایزه از جشنواره‌های داخلی، اکران عمومی و دستمزد بازیگرها» عنوان کرده است.
در این گفتگو که در شماره اخیر همشهری جوان منتشر شده است، فرخ‌نژاد با بیان اینکه فیلم‌های «درباره الی و چهارشنبه‌سوری» فیلم‌های عمیقی هستند اما از المان‌های سینمای عامه‌پسند هم استفاده کرده‌اند، تاکید می‌کند: آرزوی یک هنرمند است که فیلمی عمیق بسازد که المان‌های عامه‌پسند و عمیق را داشته باشد.
بخش‌هایی از این گفتگو به شرح زیر است:
*همه حرکات من در بازی کنترل شده است اما در عین حال هیچ کدام از برداشت‌هایم شبیه هم نیست. این مشکلی است که من با صدابردارها سر قضیه تکرار یک دیالوگ دارم. در چهارچوب هر نقش باید چیزی را رو کنی که حس کهنگی نداشته باشد. تلفیق این دوتا مشکل است. همزمان با اینکه تو باید ری اکشن بازیگر مقابل و جای کات را بدانی، در عین حال از تکنیک‌هایی استفاده کنی که تماشاگر فکر کند این اتفاق دارد در همان لحظه می‌افتد.
*من کلاس بازیگری ندارم، به هر شهرستانی می‌روم ورک‌شاپ می‌گذارم. بچه‌هایی که از مرکز دورند و دسترسی ندارند این‌طوری آشنا می‌شوند؛ مثلا زمان فیلمبرداری «شب واقعه» در آبادان از شهرام اسدی (کارگردان)، امیر کریمی (فیلم‌بردار)، جلال معیریان (چهره‌پرداز) خواهش کردم بیایند ارتباطات در سینما را درس بدهند.
*این دوره چهارم است که قرار بوده فیلم من «سفر سرخ» در جشنواره حاضر باشد، حتی پیش از جشنواره چند نفر از مدیران رده‌بالای فرهنگی فیلم را دیدند و پسندیدند و قرار شد اکران شود. دیدید که برای فیلم تبلیغات هم شد و در فهرست فیلم‌های جشنواره بود. ولی در آخرین روزها، تلویزیون که تهیه‌کننده «سفر سرخ» بود فیلم را به جشنواره نرساند و همه‌چیز منتفی شد.
*ما در سینمایمان کم پیش می‌آید به یک بازیگر طنز، نقش جدی پیشنهاد بدهند اما اگر بتواند از عهده هر دو بر بیاید می‌توانیم بگوییم کامل‌تر است. از این منظر، من خودم سعی کردم در ژانر جنگی، کودک، اجتماعی و... تجربیاتی داشته باشم. به نظرم یک بازیگر کامل مثل یک کارگردان کامل باید بتواند در ژانرهای مختلف بازی کند؛ یعنی هم جدی کار کند، هم کودک، هم تاریخی. به همین خاطر می‌گویم مهرجویی کامل‌ترین کارگردان سینمای ماست، چون هم فلسفی دیدیم ازش، هم کمدی، هم ملودرام و تو همه‌اش هم موفق بوده.
*من پرکار نیستم. ببین من 20 تا فیلم ندارم. یک بار سرچ کن. امسال هفت‌تا فیلم تو جشنواره بوده. سه تاش برای سال‌های قبل بوده (آتشکار، به رنگ ارغوان و همبازی) دو تاش یک سکانس بوده (بیداری رویاها، شکلات داغ) و دوتا فیلم هم کامل داشتم (شب واقعه و دموکراسی...) امسال یک دفعه این‌جور شد.
*من همیشه می‌گویم هر چقدر کار بهتر باشد دستمزد کمتری می‌گیری. ببین یک بازیگر از دو جهت می‌تواند به فیلم کمک کند، یکی از جنبه مالی یکی از جنبه ارزشی. چرا رضا گلزار 90 میلیون نگیرد؟ وقتی حضورش در یک فیلم این‌قدر در فروش موثر است چرا نگیرد؟ چرا سهم نداشته باشد؟ منطقی است.
*همه دیدند که به رنگ ارغوان آن‌قدرها هم که می‌گفتند حساسیت‌برانگیز نیست و اصلا چیزی نداشت که بخواهد شش سال توقیف باشد. می‌گویند فیلمی که با زایمان طبیعی به دنیا نیاید فیلم موفقی نخواهد بود. به رنگ ارغوان هم اگر شش سال پیش اکران می‌شد ممکن بود موفق‌تر باشد ولی از این منظر برایم مهم بود که نشان داد با اکران یک یا 10فیلم هیچ اتفاق منفی و کنترل‌ناپذیری در سطح جامعه نمی‌افتد.
* شاید یک زمانی برای جایزه جشنواره بیشتر از امروز اهمیت قائل بودم. به هر حال هر بازیگری دوست دارد تحسین شود و برای بازی‌اش ارزش قائل شوند ولی الان برایم فرق چندانی نمی‌کند. یک جورهایی به این بازی عادت کرده‌ام. گاهی با خودم فکر میکنم که آیا واقعا تحسین چنین آدم‌هایی و جایزه چنین جشنواره‌ای به این‌همه کشمکش و هیاهو می‌ارزد؟ تقریبا مطمئن شده‌ام که با خودم مشکل دارند، نه با بازی‌ام.
نظر شما