نشریه پلیتیکو چاپ آمریکا در گزارشی به قلم آرون دیوید میلر با عنوان «چطور تهدیدهای ترامپ علیه ایران، در کره شمالی جواب می گیرد؟» به تلاش های دولت آمریکا برای مقابله با کره شمالی پرداخت و نوشت: اگر دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا همان گونه که اعلام کرده است، طی ماه های آتی گزارش دهد که ایران به مفاد توافق هسته ای پایبند نیست، تأثیر این اقدام در تهران و در خاورمیانه (غرب آسیای) پر نوسان احساس خواهد شد.
این اقدام همچنین سبب ایجاد مشکل جدی تری در شبه جزیره کره خواهد شد که ابعاد آن گسترده تر خواهد بود و دولت ترامپ باید از هم اکنون ارتباط این دو موضوع را بیابد.
آمریکا برای مقابله با چالش هسته ای کره شمالی گزینه های کمی در اختیار دارد و با این حال هیچ کدام از آنها مناسب نیستند. گزینه حمله پیش دستانه، خطر وقوع یک فاجعه غیر قابل تصور را در پی دارد. گزینه تحریم نیز کارساز نیست و تشدید هر چه بیشتر آن ممکن است موثر نباشد. برگزاری مذاکرات دیپلماتیک نیز برای آمریکا دشوار خواهد بود زیرا دست یابی به هر نوع توافق نامه ای شامل مصالحه ای خواهد بود که به کره شمالی اجازه می دهد تسلیحات هسته ای خود را حفظ کند. با این حال، اگر هدف ممانعت پیونگ یانگ از توسعه موشک های بالستیک قاره پیما مسلح به سلاح هسته ای است، در آن صورت، مذاکره با پیونگ یانگ ممکن است تنها راه برای خنثی کردن یک بحران نوظهور باشد.
حتی تحت شرایط کنونی، برگزاری چنین مذاکراتی نگران کننده خواهد بود و اختلاف نظرها مانعی بر سر راه رسیدن به موفقیت محسوب می شوند. اما اگر آمریکا از توافق هسته ای ایران دست بکشد -و از شواهد ساختگی برای چنین کاری استفاده کند- پیامی که برای کره شمالی و دیگر کشورها ارسال خواهد شد این است که نمی توان به سخنان مقامات آمریکایی اعتماد کرد و آمریکا در پایبندی به تعهداتش، کشور قابل اعتمادی نیست. این اقدام احتمالا ضربه ای مهلک برای هر گونه تلاش دیپلماتیک برای دست کم کند کردن برنامه های هسته ای و موشکی کره شمالی محسوب می شود.
دست کشیدن از توافق هسته ای یا ایجاد شرایطی که ایران را به این کار وادار کند، نه تنها سبب ایجاد بحران هسته ای با تهران خواهد شد، بحرانی که هم اکنون غیر فعال است، بلکه احتمالا سبب از بین رفتن تنها گزینه ای خواهد شد که ممکن است مانع از بحرانی به مراتب خطرناک تر با کره شمالی شود.
کره شمالی در حال حاضر به انگیزه های واشنگتن سوء ظن دارد و به آن بی اعتماد است. کره شمالی همچنین نگران این است که هدف واقعی آمریکا ممکن است سرنگونی رژیم کیم جونگ اون و اتحاد شبه جزیره کره تحت رهبری کره جنوبی باشد. دست کشیدن (بدون علت)آمریکا از توافق هسته ای سبب اعتبار بخشی و تشدید این باورها خواهد شد و درسی که پیونگ یانگ از این روند می گیرد این است که واشنگتن دیپلماسی را مانعی بر سر راه تلاش ها برای منزوی کردن، تحت فشار قرار داد و تلاش برای تغییر رژیم در ایران می داند.
در این صورت اگر کیم جونگ اون به این نتیجه برسد که واشنگتن در پی یافتن بهانه ای برای کنار کشیدن از توافق با دیگر کشورها است چه دلیلی دارد با آن وارد مذاکرات شود.
البته پیامی که از سوی واشنگتن ارسال می شود، تنها در پیونگ یانگ شنیده نخواهد شد. راهبرد دولت آمریکا برای بر هم زدن توافق هسته ای ایران یعنی تحریک تهران برای کنار کشیدن از توافق، با توجه به اینکه ترامپ آشکارا اعلام کرده است که هدفش برچیدن توافق است، مطمئنا سبب تضعیف اعتبار آن بین دولت هایی خواهد شد که آمریکا برای مقابله با چالش هسته ای کره شمالی به همکاری آنها به شدت نیاز دارد. اجماع اخیر در شورای امنیت سازمان ملل متحد برای اعمال تحریم علیه کره شمالی نشان دهنده دو موضوع است: نخست این که اتخاذ رویکرد یکجانبه آمریکا کارساز نیست و دوم این که چین و روسیه می توانند شرکای مفیدی در تحت فشار قرار دادن پیونگ یانگ در ارتباط با برنامه های هسته ای و موشکی اش باشند. دولت ترامپ در حال سرمایه گذاری بیش از اندازه روی پکن به منظور حل و فصل این معضل به نیابت از واشنگتن است.
اما در نظر بگیرید در صورتی که آمریکا به شیوه ای نادرست با توافق هسته ای ایران برخورد کند، واکنش چین چه خواهد بود. با توجه به این که منافع چین در خرید نفت از ایران و سرمایه گذاری در طرح های زیرساختی این کشور به خطر بیفتد، پکن ممکن است از این اقدام آمریکا خشمگین شود.
چین همواره اعلام کرده است که دیپلماسی با پیونگ یانگ تنها پاسخ معتبر به مشکل هسته ای کره شمالی محسوب می شود. اگر آمریکا از توافقی دست بکشد که گروهی از کشورها بر سر آن مذاکره کرده اند و شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز آن را تصویب کرده است، سبب توقف همکاری های چین و بروز سوالاتی جدی در اذهان در این باره می شود که آیا در ارتباط با کره شمالی و دست یابی به توافقی مشابه، می توان به آمریکا اعتماد کرد یا خیر.
هم پیمانان آمریکا نیز ممکن است اعتماد خود را به واشنگتن از دست بدهند. طی دوران طولانی بحران هسته ای با کره شمالی، دولت های بوش و اوباما توانستند نوعی همبستگی را با کره جنوبی و ژاپن حفظ کنند. یافتن هر گونه راه حل برای این بحران مستلزم اجرای راهبرد مشترک آمریکا و کره جنوبی تحت حمایت ژاپن است. «مون جائه این» رئیس جمهور جدید کره جنوبی یکی از مخالفان قاطع تعامل با کره شمالی محسوب می شود و سئول و توکیو به مهار شدن قابلیت های هسته ای و موشکی کره شمالی امیدی ندارند.
اختلاف نظر بر سر دست یابی به توافقی بر اساس مذاکره با کره شمالی، بسیار شدید است هرچند امتحان نکردن این گزینه غیر مسئولانه به نظر می رسد. رکس تیلرسون وزیر امور خارجه آمریکا اخیرا اعلام کرد آمریکا خواهان دیپلماسی است و به پیونگ یانگ اطمینان می دهد که در پی تغییر رژیم این کشور نیست.
مطمئنا او و دیگران در دولت آمریکا و به طور خاص جیمز ماتیس وزیر دفاع، مک مستر مشاور امنیت ملی و جان کلی رئیس کارکنان کاخ سفید، با ترامپ برای تأیید پایبندی ایران به مفاد توافق هسته ای گفتگو کرده اند. آنان به طور قطع به این نتیجه رسیده اند که ترغیب نکردن رئیس جمهور آمریکا به تأیید پایبندی ایران به توافق هسته ای طی سه ماه آتی چقدر می تواند دشوار باشد.
52311
نظر شما