به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛سال ها قبل . حالا دیگر می شود 20 سال قبل. در آن هیجان اولین صعود به جام جهانی ، آن روزها که احمدرضا عابدزاده برای مردم چیزی فراتر از یک فوتبالیست بود و نسل تیم 98 برای فوتبال دوستان قهرمانانی فرازمینی بودند ، محمد حسین قهرایی سازنده معروف دوربین مخفی های ایرانی برنامه ای ساخته بود از حضور این ستاره ها در خانه های شان. یکی از قسمت ها ، قسمتی بود که دوربین رفته بود به خانه عابدزاده.
احمدرضا دیروقت آمده بود. پر انرژی در را باز کرد. اولین برخوردش با امیررضا پسر کوچکش بود:« چطوری ... (جایش بوق بگذارید) و لگدی زد و شروع کرد به شوخی کردن با پسرک. بعد هم به همسرش گفت مگر کسی در خانه است که روسری به سر داری و خلاصه آن برنامه اولین رونمایی عمومی از امیررضای کوچک بود.
سال های بیماری سخت احمد رضا هم هنوز پسرک خیلی کوچک بود اما وقتی در سن بلوغ قرار گرفت. با تمرینات سخت پدر که حالا کمی اوضاع جسمی اش بهتر شده بود ، نامش سر زبان ها افتاد. رفت راه آهن ، گلر بدی نبود. دوره ای هم پرسپولیس بازی کرد. گلر فیکس تیم امید هم شد. راستش خیلی رانت پدر هم به کارش نمی آمد چون احمدرضا کسی نبود که برای پسر ژن خوب داشته باشد. خود احمدرضا به خاطر ویژگی های شخصیتی و محبوبیت عمومی اش ، خیلی از آنهایی نبود که حرفش برو داشته باشد. با خودش هم بد تا می کردند ، چه رسد به اینکه برای پسرش امتیازی ویژه قائل شوند.
امیر رضا اما شخصیتی خیلی با پدر فرق داشت. اهل موسیقی بود. به دور از حاشیه و دنبال قدرت تفکر . یک شخصیت آرام و گوشه گیر با پست های انیستاگرامی عجیب و غریب. یک درون گرای کامل . یعنی درست بر عکس پدرش. او وقتی تیم امید حذف شد و دید اینجا خیلی برایش ارزش قائل نیستند ، رفت به فکر سفر. دوره ای آمریکا و بعد هم پرتغال. خودش رفت. تست داد. اول در دسته پایین تر . یکسالی بازی کرد و رسید به تیم معروف ماریتیمو. حالا امیررضای 24 ساله گلر ثابت ماریتیمو است و ابولا از او به ستایش یاد می کند.
با قد 186 سانتی جلوی اسپورتینگ و پورتو خوش درخشیده و رویش حساب باز می کنند و آنجا می نویسند می توانند جا پای پدر استثنایی اش بگذارد. این پسر #ژن_خوب دارد اما با پارتی پدر به اینجایی که امروز دعوت شده ، نرسید. کاش بیاید و ادامه دهد و حقی که برایش خیلی زحمت کشیده را بگیرد.
256 41
نظر شما