کشف ساختمان ساسانی در محوطه باستانی ویگل

 ایلنا نوشت:

 محسن جابری با بیان اینکه این فصل از کاوش مدت 40 روز و با همکاری دانشجویان باستان‌شناسی دانشگاه های تهران، کاشان و هنر اصفهان انجام شد افزود: کشف این بنای مذهبی بیانگر وجود یک شهر مهم مربوط به دوره ساسانی در این محدوده مکانی است، به همین دلیل بر اهمیت محوطه باستانی ویگل تأکید کرده و کاوشهای مستمر باستانشناسی را می طلبد.

عضو هیأت علمی پژوهشکده باستانشناسی سازمان میراث فرهنگی یادآور شد: این محوطه در سال 1384 شناسایی و در سال 1385 مورد بررسی روشمند و سیستماتیک باستانشناسی قرار گرفت و بر اساس اطلاعات به دست آمده مشخص شد 2 شهر از دوره ساسانی تا دوره سلجوقی در این محوطه وجود دارد.

جابری با تأکید بر اینکه در سال 1387 برنامه گمانه زنی و تعیین حریم این منطقه انجام شد، خاطر نشان کرد: در این فصل از کاوش به منظور شناخت لایه های باستانی بخش ساسانی منطقه مورد کاوش عمودی قرار گرفت و سمت دیگر کاوش افقی شد. به گفته سرپرست کاوش محطوه باستانی ویگل، در نتیجه این کاوش یک ساختمان مربوط به دوره ساسانی در ابعاد 11 × 10 کشف شد.

جابری گفت: پلان این ساختمان آتشگاهی چلیپایی شکل و مانند چهار طاقی های دوره ساسانی دارای چهار دهانه ورودی است. در مرکز ساختمان نیز بقایای یک آتشدان منحصر به فرد از دوره ساسانی با تزئینات گچبری قرار دارد. در اطراف پایه آتشدان و ورودی سطح آتشگاه نیز بقایا و قطعات گچبری زیبایی از همین عصر به دست آمده است.

بنا بر اظهارات سرپرست کاوش محوطه باستانی ویگل، این ساختمان از جنس چینه بوده و با گل ساخته شده است. کف و ازاره های آن دارای روکش گچ است که چند بار تجدید و اصلاح شده و نشان می دهد این ساختمان مدت زیادی مورد استفاده بوده است. همچنین بدنه های آن نیز از ازار به بالا با رنگ قرمز اخرایی رنگ آمیزی شده است. جابری افزود: در حین حفاری مشخص شد که این ساختمان پس از انتقال شهر به دوره اسلامی تخریب شده و طی قرون اولیه اسلامی تغییر کاربری پیدا کرده است.

وی در پایان تأکید کرد: این نوع از معماری مذهبی دوره ساسانی که در حوزه استان فارس (‌فارس جنوبی) شناخته شده است برای نخستین بار است که با این کیفیت در ایران مرکزی شناسایی می شود. به خصوص به دلیل اینکه در اینجا 2 شهر با کالبد سالم وجود دارد که تمامی ساختار ها و عناصر و اجزای آن موجود و در زیر ماسه ها مدفون است. لذا کاوشهای باستانشناسی می تواند بخشهای مبهم تاریخ شهرسازی ایران طی دوره انتقال از ساسانی به اسلامی و شهرسازی قرون اولیه اسلامی را روشن کند.