نیش عقرب نه از ره کین است

دو تحلیل در این رابطه می توان داشت اول اینکه این حرکت ترامپ ملت های عرب و مسلمان را بیدار کرد و متوجه نمود که به قول خودشان وعده بالفور دیگری بوده که پس از صد سال دوباره اتفاق افتاد و باید نه تنها از آن جلوگیری کنند بلکه در منقطه خیزش جدیدی فراهم شد تا حقوق از دست رفته خود را باز پس گیرند.

اما تحلیل دوم این است که ترامپ با این کار خود عربها و مسلمانان را وادار به انفعال مضاعف کرد و سبب شد تا با این حرکت تهاجمی آنها نسبت به آنچه قبلا بر سرشان رفته است کوتاه بیایند و دیگر چانه نزنند و راضی به این باشند که ترامپ با منت از این موضع اخیرش دست بردارد؛ ولی اتفاقات گذشته دیگر به فراموشی سپرده شود. که البته قراءن از کشور های عربی این گزینه را بیشتر تأیید می کند!!

نکته دیگر بررسی و مقایسه زمان تحقق وعده بالفور در صد سال گذشته است با امروزی که ترامپ با قلدری چنین اظهار نظری می کند. آیا در آن زمان سران عرب همین وضعیتی که الان دارند را داشتند و یا وضعیت امروز آنها از نظر وابستگی فراتر و یا فروتر است. این می تواند در این تحلیل ها به علاقمندان موضوع کمک کند.

نکته جالب خوش بینی عده ای در داخل و خارج کشور است. در خارج حتی دشمن ترین افراد با اعراب از جمله و انگلیس هم از این عمل ترامپ به ظاهر و از ترس افکار عمومی مردم جهان تبری جستند که هر چند تاکتیکی است ولی خود نشان از انزوای امریکا، اسرائیل و رژیم سعودی دارد ؛ که البته به این انزوا هم نباید دلخوش کرد،. اما در داخل آنهایی که کلام زیبا دارند و در هر مسئله سیاسی اظهار نظر می کنند حالا چرا سکوت می کنند.

لابد بعضی ها هنوز فکر می کنند این هم نتیجه انقلاب اسلامی است که اگر نمی بود چنین اتفاقاتی هم نمی افتاد؛ یعنی باید انقلابی رخ نمی داد تا این چنین صحنه هایی ایجاد نمی شد. خوب در پاسخ می توان گفت بلا تشبیه باید آدم از بهشت بیرون نمی آمد تا این مشکلات را برای بشر فراهم نمی آمد و باید ابراهیم خلیل خویشتن¬داری می¬کرد تا نمرود به تقابل بر نخیزد، باید موسی با فرعون کنار می آمد تا اتفاقاتی برای بنی اسرائیل پیش نمی آمد و یا اگر پیامبر نبود اتفاقات بعدی هم نمی بود و همنیطور!

انفعال سردمداران ما در قبال بعضی کشور ها همچون رئیس جمهور جوان فرانسه هم جای سوال دارد. با وجود اینکه رسما او با ایران مخالفت میکند و فقط روابطش را با ایران از طریق برجام می داند و با تلفن هایی که با سران امریکا و سعودی می کند و از محدود کردن ایران سخن میگوید چه اصراری ما در پذیرش وی داریم. وزیر خارجه آن هم سخنان بی جائی گفته است! اگر موضع ما انفعالی نیست با صراحت بگوئیم تا تصحیح مواضع نکرده ای ما ترا نمی پذیریم. آیا تعامل با دنیا باید با تحقیرمان توأم باشد؟ آیا قرآن معجزه نیست که می گوید: همانا بغض و دشمنی در زبانهایشان آشکار است اما آنچه در دل دارند بسیار بیشتر است!

چرا با اینهمه شواهد سر عقل نمی آئیم و به نیروهای داخلی اتکا نمی¬کنیم و در تربیت و میدان دادن به آنها غفلت می¬کنیم و ترجیح می دهیم بی سر و صدا از نظر داخلی ها با خارجی ها روابط داشته و به امر شیرین واردات بپردازیم؟