قانون سقف قراردادها، قیمت بازیکنان را بالا برد

قرار دادن سقف برای مبلغ قراردادهای بازیکنان و مربیان لیگ برتر بزرگ‌ترین اشتباهی بود که فدراسیون فوتبال می‌توانست انجام دهد.

تعیین سقف قرادادها باشگاه‌ها را ملزم می‌کند که تا سقف قرارداد را به بازیکنان پرداخت کنند و به همین اندازه هم انتظارات و توقعات بازیکنان بالا می‌رود.

طبق چیزی که من می‌دانم و در جریان آن هستم، امسال قرار بود عده‌ای از مدیران که لیاقت بالایی در بستن تیم‌های خود با مبالغ پایین دارند، مبالغی بین 250 تا 300 میلیون تومان به بازیکنان بدهند. آن‌ها برنامه‌ریزی کرده بودند که با این مبالغ وارد مذاکره با بازیکنان شوند اما فدراسیون معادلات را به هم زد و انتظارات بازیکنان معمولی را تا سقف 400 میلیون تومان بالا برد.

فکر نمی‌کنم احتیاجی به توضیح دادن باشد که بازیکنان درجه اول و آن‌هایی که در سال‌های گذشته مبالغی بالاتر از 400 میلیون تومان گرفته‌اند، امسال هم کاری به سقف قرارداد ندارند و انتظارشان این است که هرچقدر توقع دارند را از تیم‌ها بگیرند. بنابراین قرار دادن سقف برای قراردادهای فوتبال، کاری بود که نه تنها انتظارات را پایین نیاورد، بلکه بازیکنان را متوقع کرد.

در حال حاضر بازیکنانی که بین 150 تا 200 میلیون هم نمی‌ارزند، توقع دارند 400 میلیون از تیم خود پول بگیرند. در حالی که هیچ جای دنیا این‌طوری نیست و در هیچ لیگی برای مبالغ دریافتی بازیکنان سقفی تعیین نشده است.

این یک تصمیم غیرکارشناسی است که فدراسیون فوتبال گرفته. فدراسیون می‌توانست به جای این کار، در جلساتی که با مدیران باشگاه‌ها می‌گذارد، راهکارهایی را از آن‌ها پرس‌وجو کند. بهتر بود فدراسیون اول از مدیران باشگاه‌ها نظرسنجی می‌کرد و بعد آن‌ها را مجاب می‌کرد که به یک سری از قوانین پایبند باشند نه این‌که یک دفعه قانونی تحت عنوان سقف قرارداد تبیین کند.

قانون سقف قراردادها نه تنها هیچ تاثیر مثبتی در فوتبال ایران نخواهد گذاشت، بلکه باشگاه‌ها را به سمت و سویی هدایت می‌کند که کارهای غیر قانونی انجام دهند. باشگاه‌ها حالا مجبور هستند برای جذب بازیکنان مورد نظر خود به کارهایی مثل اهدای خانه، زمین، ماشین و اموال ارزشمند دیگر روی آورند. این کارها در قالب قراردادها نمی‌گنجند و در قالب قراردادهای پنهان باقی خواهند ماند.

یکی از مهم‌ترین پیامدهای اجرای قانون سقف قراردادها این است که فوتبال ایران را از شفاف‌سازی دور می‌کند. اگر من عضوی از فدراسیون فوتبال بودم حتما با اجرای این قانون مخالفت می‌کردم چون همین مسائل است که فوتبال ایران را از فوتبال روز دنیا دور می‌کند.

البته این اولین بار نیست که شاهد اجرای قوانین غیر کارشناسی شده در ورزش ایران هستیم. قانون سقف قراردادها من را به یاد طرحی انداخت که سال‌ها قبل به نام «طرح 27 ساله‌ها» اجرا شد. طبق آن طرح ورزشکاران ایرانی که عضو تیم‌های ملی بودند فقط می‌توانستند تا 27 سالگی عضو تیم‌های ملی بمانند و با رسیدن به سن 27 سالگی خود به خود از تیم ملی خط می‌خوردند. آن طرح منجر به کنار گذاشته شدن افرادی مثل ناصر حجازی از تیم‌های ملی شد. آن طرح هم ورزش ایران را نابود کرد؛ همان‌طور که قانون سقف قراردادها فوتبال ایران را به نابودی خواهد کشاند.

با این رویه ورزش ایران روز به روز از تمام استنانداردهای دنیا عقب‌تر خواهد ماند. امیدوارم در دوره فعلی که افرادی در راس ورزش قرار دارند که هم خودشان ورزشکار بوده‌اند، هم تحصیلات ورزشی دارند، با دست خود وضعیت این ورزش را وخیم‌تر نکنند. به نظرم همین تصمیمات عجیب است که ورزش ایران را از ورزش کل دنیا متمایز می‌کند.

اگر دیگر شاهد مسائلی مثل قانون سقف قراردادها نباشیم و بتوانیم جلوی حضور انواع و اقسام فامیل‌ها را در ورزش بگیریم، احتمالا می‌توانیم به شرایط خوبی برسیم.