به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ کریس رونالدو اگر محبوب‌ترین ستاره جام جهانی نباشد، یکی از محبوب‌ترین‌هاست. یکی از سه‌تای اول. فکر کنید کمپ ساترن که پرتغالی‌ها آنجا هستند از مرکز شهر مسکو حدودا دو ساعتی فاصله دارد اما برای تنها تمرین باز این تیم، اقلا 200 نفری به محله ساترن رفته بودند.
چرا؟ اگر صدای‌شان را می شنیدید، اکثرا روس بودند و فقط از ابتدا تا انتهای تمرین فریاد می‌زدند: «رو ... نال ... دو » این قدر زیاد که یک‌جا تمرکز خودش هم به هم ریخته بود و با دست هم برای تشویق‌شان تشکر کرد و هم خواست این‌قدر تشویقش نکنند تا تمرکزش برای تمرین به هم نریزد.
این تافته جدا بافته بودن را در تماشاگران فقط نمی‌شد دید. در صدای شاتر دوربین‌ها، هر بار که توپ زیر پایش می‌رفت یا حتی حرف‌های سفیر پرتغال در مسکو با خبرنگاران هم می‌شد به خوبی لمس کرد.
آری او ستاره تیم بود حتی در تمرین هم این به چشم می‌آمد. توپ‌هایی که برای او کاشته می‌شدند. بازی‌هایی که به او ختم می‌شدند و خودش که مثل یک ژنرال، تقریبا بدون توپ هیچ اکتی در زمین نداشت اما هر بار صاحب توپ می‌شد پایانش یک اتفاق بود: گل!
شوت‌های قوس‌دار زمینی اما محکم که چه ساده گل می‌شدند و مهم نبود کدام یک از سه گلر تیم در دروازه باشند. توپ‌هایی که هر بار گل شدن‌شان دل از هواداران می‌ربود و کریس که البته از همین روند هم ته تمرین گلایه داشت و با چند نفر از هم‌بازی‌هایش داشت با غر غر حرف می‌زد.
او اما وقتی توپ داشت عالی بود. تقریبا در همین بازی تمرینی با همه جای بدنش گل زد!
بازی ایران با پرتغالی‌ها در روز سوم است. جایی که احتمالا تکلیف گروه مشخص شده است. برای آن روز اما تیم ایران برای مهار کریس، کاری بس دشوار دارد. بازیکنی که یک ماشین گلزنی سخت قابل مهار است!
41258
نظر شما