در اوج ناامیدی‌ها چه کسی این‌قدر امیدوارمان کرد؟

میثم بهرامی: خودمان هم نفهمیدیم چه شد که ناگهان توقع مان این قدر بالا رفت. حالا آن قدر از تیم ملی فوتبال مان متوقع شده ایم که در پیش بینی برنامه 2018 که بیش از 3.3 میلیون نفر در آن شرکت کرده اند، 51 درصد پیش بینی برد ایران را داشته اند و 18 درصد هم مساوی را پیش بینی کرده اند. صد البته که توقع بی جایی هم نیست. تیم ملی مقابل اسپانیا آن قدر خوب کار کرد که حالا حتی اگر برزیل و آلمان هم حریفمان بودند، همین توقع را داشتیم.
تیم ملی در دو بازی قبلی ثابت کرده که هیچ چیز نشدنی نیست. پس بردن پرتغال هم نباید برایمان عجیب باشد. همه این ها درست. کسی نیست که این موارد را قبول نداشته باشد یا آن را رد کند. اما سوال اینجاست که چگونه به این مرحله رسیدیم؟ چگونه از تیمی که برای بازی با عربستان و دیگر کشورهای عربی استرس سراسر وجودش را می گرفت، تبدیل شدیم به تیمی که برای بازی با پرتغال استرس ندارد و 50 درصد مردم برد آن را پیش بینی کرده اند.
چگونه به وضعیتی رسیدیم که حالا مربیان وطنی در مصاحبه هایشان علنا می گویند ایران باید مقابل پرتغال هجومی بازی کند؟ یعنی آن ها فراموش کرده اند پرتغال همین دو سال قبل قهرمان یورو شد؟ بعید است. بعید است مربیانی که تمام دار و ندارشان را از فوتبال به دست آورده اند و فوتبال را ریز به ریز دنبال می کنند، یادشان رفته باشد پرتغال دو سال قبل قهرمان یورو شده.
اگر این همه از تیم ملی توقع داریم، دلیلش تنها یک چیز است؛ مربی بزرگی به نام کی روش. او بود که فوتبال مان را به اینجا رساند. منتقدانش هم راست می گویند. کی روش در جام ملت های آسیا ایران را قهرمان نکرد و در جام جهانی 2014 هم نسبت به جام های جهانی قبلی نتایج بهتری نگرفتیم. اما همین که امروز در نقطه ای قرار داریم که راحت حرف از شکست دادن پرتغال می زنیم، دلیلش وجود کی روش است.
تصور اینکه ایران در گروه مرگ جام جهانی با یک سرمربی ایرانی چه نتایجی می گرفت، کمی سخت است. اما فارغ از اینکه نتیجه بازی امشب ایران - پرتغال چه می شود، کاش یک بار از خودمان بپرسیم چه کسی باعث شد این قدر ساده و غیر محسوس به مرحله ای برسیم که توقع داشته باشیم آخرین قهرمان فوتبال اروپا را شکست دهیم.
43 43