کراوات شریعتی را که حذف کردیم،‌ کشکک زانوی فوتبالیست‌ها را هم دربیاوریم، کل شبکه‌های تلویزیون را هم حذف کنیم

روزنامه ایران در یک مطلب طنز نوشت: خوشبختانه یکی از مشکلات اصلی کشور حل شد. چند روز قبل، اتاق فکر یکی از دانشگاه‌های ساری توانست با جلسات مستمر و بهره‌گیری از توان علمی نخبگان، با حذف کراوات از مجسمه دکتر شریعتی، توان علمی کشور را ده، بیست برابر کند. اما این پایان کار نیست. وقتی می‌شود با همین درایت و هوشمندی، معضلات کشور را حل کرد، ما چرا نکنیم؟!

در ادامه به چند مثال توجه کنید:
الف) مدت های زیادی بود که مسأله ورود بانوان به ورزشگاه‌ها مطرح می‌شد و هر بار مسئولان اشاره می‌کردند که زیرساخت لازم فراهم نیست. اما ما آدم‌های ساده دل فکر می‌کردیم منظور از زیرساخت صندلی و سرویس بهداشتی است، غافل از اینکه مشکل زیرساختی اصلی خود بازیکنانند. اگر بخواهیم دقیق‌تر آدرس بدهیم ایراد اصلی کشکک زانوی بازیکنان است. در وضعیت فعلی که پرسپولیس هم برای اولین بار به فینال لیگ قهرمانان آسیا صعود کرده، الان بهترین زمان است که زیرساخت لازم فراهم شود. اگر بتوانیم در این بازه یکی دو هفته‌ای، سریعاً کشکک زانوی بازیکنان را با یک عمل جراحی حذف کنیم، بانوان ما براحتی می‌توانند در ورزشگاه ها حاضر شوند. در بلند مدت هم فقط برای بازیکنانی کارت بازی صادر کنیم که این عضو غیر زیرساختی «کشکک» را نداشته باشند.
ب) همیشه بحث فیزیک افراد نیست، اصلاً ما نباید آنقدر در بند شکل و قیافه و عدد و رقم باشیم. الان در شرایطی هستیم که به‌خاطر قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان، کلی از مدیران کشورمان را داریم از دست می‌دهیم. در حالی که از قدیم گفته‌اند «مدیر باید دلش جوون باشه». حالا سن که فقط یک عدد است، به نظر ما بهتر است هرچه سریعتر سال تولد را از شناسنامه مدیران توانمند کشورمان حذف کنیم، تا یک وقت شوق خدمت در آنها کور نشود و مجبور نشوند صبح تا شب و شب تا صبح بروند سراغ لابی‌گری.
ج) همان‌طور که می‌دانید صدا و سیما مدتی است که با شعار «اصلاحات می‌کردیم وقتی اصلاحات مد نبود» دست به اصلاحات اساسی زده است. این سازمان خیلی هم اهل سوسول بازی نیست و جای کراوات یکدفعه برنامه و مجری و هرچیزی که هست را با هم حذف می‌کند. حالا پیشنهاد ما این است که اصلاحات را یک لایه هم جلوتر ببرند، اصلاً بیایند یک مدت کل شبکه‌ها را حذف و دوباره برفک پخش کنند. از نظر ما با این روش احتمال اینکه مخاطبان رسانه ملی بیشتر شود، خیلی زیاد است.

1717

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 821288

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
6 + 9 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 6
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • عباس IR ۰۷:۳۸ - ۱۳۹۷/۰۸/۱۰
    12 3
    سلام ،کراوات جایگاه وحواستگاه ایرانی دارد واز دوکلمه کوردارای دومعنی خورشید ویا رودخانه وآوات به معنی آباد وآبادی در پارسی باستان ویا در مجموع بهتر بگوییم به معنی سرزمین وآبادی خورشید ویا سرزمین رودخانه ها است.در پارسی باستان وزبانهای زرتشتی تلفظ برخی حروف با امروز تفاوت داشته مانند مرت با فتحه میم به معنی مرد ویامرت با ضمه میم به معنی مرگ.در زمان حمله اعراب به ایران ودر چند دوره قبل از آن تعداد کثیری از ایرانیان با اروپا مهاجرت کردند.از این گروهها یک دسته از خراسان یا کوراستان یا کورآوات به منطقه کرواسی فعلی مهاجرت کردندکه کوروواتهای فعلی بقایای این جمعیت مهاجر می باشداینان دستمالی برگردن خود می بستند که بعدا در دویست سال قبل هنگامی که تعداد زیادی از این کوروواتها بعنوان لژیونر وارد ارتش فرانسه شدند بنام قومیتشان این دستمال بنام کورووات وبعدا به کراوات تغییرنام پیدا کرد .درادامه فرانسویها کراوات را ویرایش کردند وبه آن آستر اضافه کردند وفرم دادند تا کراوات امروزی پدیدآمد.لذا نسبت به کراوات بعنان یک سمبل تمدن غرب حساسیت نداشته باشیدچرا که هم نام وهم خود کراوات ریشه ایرانی دارد.
  • IR ۰۸:۱۶ - ۱۳۹۷/۰۸/۱۰
    14 0
    عالی بود.
  • IR ۰۹:۰۳ - ۱۳۹۷/۰۸/۱۰
    25 0
    در قرن 21 ما اندر خم كوچه ايم!
  • IR ۰۹:۴۳ - ۱۳۹۷/۰۸/۱۰
    13 0
    احسنت
  • IR ۱۰:۳۵ - ۱۳۹۷/۰۸/۱۰
    14 0
    خوب نوشته اید، خوب
  • علی IR ۱۱:۱۵ - ۱۳۹۷/۰۸/۱۰
    10 0
    اینکه گفته شده برفک بخش شود شاید بینندگان سیما بیشتر شود، ممکن است حرف درستی باشد. خاطره ای دارم که شاید عده ای نتوانند آن را باور کنند. سال 53 در دهی خیلی دور افتاده سرباز بودم. یکی از اهالی ده یک دستگاه تلویزیون خریده بود که با باطری ماشین آن را روشن می کرد. چون در آن ده امواج تلویزیون نمی رسد در ساعاتی که برنامه پخش می شد عده ای از مردم روستا به خانه آن فرد می آمدند و برفک تماشا می کردند. پایان برنامه ها هم از روی ساعت اعلام می شد و آن عده به خانه خود باز می گشتند.