ایالت‌های جدایی‌طلب شمال این بار در فینال جام حذفی که پرچم اسپانیا را بالای سر خود می‌بیند، در نقش دو تیم ملی برای حفظ حیثیت ایالت خود می‌جنگند. بدون تردید بازی اتلتیک بیلبائو و بارسلونا دیداری معمولی نیست. مسابقه‌ای که چشم و هوش هواداران بسیاری متوجه آن است. جنگ داخلی اسپانیا که 200 هزار کشته برجا گذاشت و بسیاری از هنرمندان و شاعران اسپانیا از جمله خوان رامون خیمنس را از این کشور فراری داد، تنها عایدی‌اش حکومت ژنرال فرانسیسکو فرانکو از سال آخر دهه 30 تا میانه دهه 70 بود. حکومتی که پادشاهی شدنش، ایالت‌های ناراضی بسیاری در اسپانیا به وجود آورد که باسک و کاتالونیا بزرگترین آنها هستند و به همین دلیل بازی امشب به دلیل تقابل نمادهای آنها، برای هر دو ایالت حساس جلوه می‌کند.
آخرین تمرین اتلتیک در ورزشگاه سن‌مامس (ورزشگاه خانگی این تیم) و حضور 20 هزار نفر در این تمرین نشان می‌دهد که از نظر تیفوسی‌های بیلبائو، این بازی، جنگی برای کسب افتخار است. افتخاری که باسکی‌ها 25 سال است به آن نرسیده‌اند. اتلتیک بیلبائو هیچ وقت در ورزشگاه خانگی‌اش تمرین نمی‌کرد؛ اما دو روز پیش به دلیل درخواست هواداران در سن مامس تمرین کرد تا هواداران از تمرین تیمشان هم مانند مسابقه‌ای رسمی استقبال کنند.
اگرچه بیلبائو با 24 بار قهرمانی در کنار همین بارسلونا بیشترین قهرمانی را در جام حذفی اسپانیا دارد؛ ولی از آخرین شادی‌اش در قهرمانی جام حذفی 25 سال می‌گذرد. ایالتی در دامنه کوه‌های پیرنه در شمال کشور اسپانیا، در نزدیکی اقیانوس اطلس و تقریباً در نزدیکی مرز با فرانسه که نام کشور را برای خودش انتخاب کرده است.
اتلتیک در حقیقت نماد این ایالت و مهمترین تیم و مایه افتخار مردم باسک است. مردمی که مدتهاست خود را بیرون از پرچم اسپانیا می‌بینند 107 سال پیش با نام ویسکایا برای اولین بار قهرمانی‌شان را در جام حذفی جشن گرفتند و بعد از آن 23 بار دیگر این جام را به خانه بردند؛ اما این بار فینالی که پیش رویشان قرار دارد با همه فینالها متفاوت است چون حریف آنها هم تیمی معمولی نیست. کاتالونیا، این ایالت عجیب که جرج اورول، نویسنده انقلابی انگلیس کتاب معروف درود بر کاتالان را برای آن نوشت، با آن اثر تاریخی خاندان مقدس آنتونیو گائودی و قدمتی نشسته بر مدیترانه، حالا در آرزوی قهرمانی توأمان در لالیگا و کوپا دل ری است.
نمی‌شود گفت بارسلونا رؤیایی‌ترین فصل خود را پشت سر می‌گذارد؛ اما به هر حال این تیم کیلومترها از بارسای فصل پیش جلو افتاده. آبی و اناری‌ها بعد از آنکه خیالشان برای قهرمانی در لالیگای این فصل آسوده شد، در نبود آنری، اینیستا و مارکز مصدوم، آماده این بازی شدند. مسابقه‌ای که برای آنها هم نوعی حساسیت زیر‌پوستی دارد. این قهرمانی برای بارسلونا بیشتر از افتخار فتح جام حذفی است. آنها می‌خواهند این بار دور از پایتخت، قهرمانی را از باسکی‌ها بگیرند. مسابقه‌ای که برای مادریدیها حسرت و برای دو ایالت جدایی‌طلب یک دنیا هیجان دارد. هیچ یک از دو ایالت نمی‌خواهند بازنده مسابقه‌ای باشند که هر 100 سال یک بار اتفاق می‌افتد.
قرار بود بازی فینال در سانتیاگو برنابئو در قلب مادرید برگزار شود؛ اما نه پایتخت‌نشینان حاضر بودند چنین دردسر بزرگی را به جان بخرند و نه سمبل‌های دو ایالت جدایی‌طلب میلی به بازی در این ورزشگاه داشتند. هرچند آخرین بازی بارسلونا در این ورزشگاه نتیجه‌ای خاطره ساز و تاریخی و شاید غیر قابل تکرار را برای آبی و اناری‌ها رقم زد؛ اما به هر حال کاتالانها نمی‌خواهند در آن ورزشگاه حاضر شوند. آنها که برای خود پرچمی دارند، سرود مستقل خود را می‌خوانند، حتی به زبان خود (که در آندورا و حتی بخشی از ایتالیا هم تکلم می‌شود) صحبت می‌کنند و بعد از انتخابات سال 2006 حتی مسائل مالی جداگانه‌ای از مرکز پیدا کرده‌اند و کنترل هوایی و فرودگاه آنها هم زیرمجموعه‌ای از قوانین مادرید نیست. همه این دلایل برای برگزار نشدن بازی فینال در مادرید کافی بود و شاید مادریدیها هم وقتی با درخواست دو تیم مواجه شدند، از آن استقبال کردند.
این‌گونه شد که والنسیا در شرق اسپانیا به چشم آمد. مستایا، ورزشگاه 84 ساله‌ای که 55 هزار نفر را در خود جای می‌دهد برای میزبانی از بازی امشب انتخاب شد. مسابقه‌ای که 30 دقیقه بعد از نیمه‌شب امشب آغاز می‌شود. این بازی را نباید از دست داد.
نظر شما