آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ‌محمدتقی بهجت درگذشت. این خبر در اولین نگاه شاید یک شوک احساسی به هر دوستدار ایشان وارد کند؛ چه آنکه از خیل بزرگانی بی‌مثال بود و وجودش موجب محبت و ارادت. جدا از آنکه مقام عالی، علمی و معنوی در زمره بی‌بدیلان قرارش می‌داد، جایگاهی مهم در نزد عوام و خواص داشت.
وادی علم و معرفت، زمینه رشد و تعالی است که سرچشمه‌ای سیراب‌کننده برای طالبان حقیقت است. در این وانفسای آخرالزمان شاید نکاتی از این دست ارزش چندانی نداشته باشد. معرفت، علم، فقاهت و عناوینی از این دست حقیقتی است انکارنشدنی. گرچه نور و حقیقت همیشه طالب خود را به همراه می‌برد.
مرحوم آیت‌الله بهجت بزرگ بود؛ نه فقط از آن جهت که فقیهی وارسته بود و متصل و بدون واسطه از منابع علمی معاصر حوزه‌های علمی تشیع همچون میرزای نائینی و آقاضیاء عراقی و مرحوم کمپانی بهره‌ها گرفته بود، نه از این جهت که مرجع تقلیدی بزرگوار برای خیل شیعیان بود، بلکه از آن جهت که پناهگاهی بزرگ برای بی‌پناهان بود و این وجه از شخصیت او برای بیش از سایر وجوه شخصیتی ایشان برای مردم شناخته شده است.
به راستی این سلسله که بزرگانی اندک از آن در اوج و قله‌اش هویدایند، ذخیره و دستاویزی برای کثیر شیعیان هستند که به دنبال حق و حقیقتند. امثال مرحوم علامه طباطبایی که در اوج مقام علمی و با وجود زمینه‌های گوناگون آنچه او را متمایز می‌ساخت بهره‌های فراوانش از سرسلسله‌های اصیلی همچون مرحوم قطب‌العارفین سیدعلی قاضی بود که مرحوم آیت‌الله بهجت از سیراب‌شدگان این چشمه حیات‌بخش بود.
مرحوم آیت‌الله العظمی بهجت در اوج مقام فقاهت و با تکیه بر مسند مرجعیت و دارا بودن تمامی شرایط این جایگاه، پناهی برای دل‌های خسته بود. نگاه بر چهره آرام و متین او امیدی در جان‌های پژمرده را زنده می‌ساخت. ارادت به او افتخاری برای تشنگان حقیقت بود. آنچه که غم و اندوه گران را بر همگی مستولی می‌کند از دست رفتن کسانی است که قرن‌ها باید بگذرد تا شاید بدیلی برایشان جایگزین گردد. روزگار غریبی است، روزگار پول و قدرت و دنیاطلبی که شاید مجالی برای اندیشه در حقیقت‌ها باقی نگذارد، ولی آنان که طالبند، راه خود را می‌یابند.
مرحوم آیت‌الله‌العظمی بهجت شاید خاطره شود ولی حتی اسم او زنده‌کننده معارف است، او خاطره نمی‌شود و زنده خواهد بود چه آنکه حقیقت و معرفت پیوسته در حیات آدمی، نقش اصیل را داراست.
اندوه خود را نمی‌توانم بیان کنم، آیت‌الله بهجت، نامش افتخار، نفسش امیدبخش و نگاهش امیددهنده بود، امید به راهی طولانی، ولی حیات‌بخش. او به حقیقت تجلی معرفت و فقاهت در دنیای معاصر ماست.
نظر شما