روزنامه الحیات در یادداشتی با عنوان "زمان معامله بزرگ واشنگتن با تهران"، به قلم راغده درغام نوشت: این روزها در میان امریکایی‌ها بسیار شنیده می‌شود که می‌گویند همکاری نزدیک به کشورهای موسوم به اعتدال در خاورمیانه شکست خورده و چاره‌ای نیست که برای پیش‌برد صلح در خاورمیانه پیشنهادهایی را به طرف‌های تندروی خاورمیانه بدهند. مثلا مجله فارن افرز که مختص به روابط خارجی است و توسط مرکز روابط خارجی در نیویورک منتشر می‌شود در یادداشتی با عنوان "تجدید نظر در ساخت خاورمیانه" نوشت: اکنون بیشتر صحبت‌ها بر این استوار است که باید با حماس، حزب‌الله، سوریه و ایران همکاری داشت تا خاورمیانه به صلح برسد.
الحیات سپس می‌نویسد: اکنون پرسش تازه‌ای مطرح شده که با هر چه تا کنون شنیده‌ایم متفاوت است و آن این که آیا اکنون وقت ایجاد پیمان امریکایی - ایرانی - ترکی رسیده است یا این که باید همچنان برای بمب‌های هسته‌ای اسرائیل به فکر مشروعیت باشیم.
در ادامه این یادداشت می‌خوانیم: از سویی عده‌ای نیز به طور مجدانه در کاخ سفید این موضوع را مطرح می‌کنند که به هیچ وجه نباید اسرائیل و امریکا درگیر جنگ تازه‌ای در خاورمیانه حتی در لبنان شوند و اگر نگران تسلیح حزب الله و جریان‌های فلسطینی از طریق سوریه هستیم بهتر است که به شورای امنیت متوسل شویم.
روزنامه الحیات سپس به تعدیل‌هایی که در تعریف‌های سیاسی امریکا در مورد برخی کشورهای خاورمیانه شاهد خواهیم بود اشاره می‌کند و می‌نویسد: اراده‌ای در کاخ سفید به وجود آمده که بر خلاف قدیم که برخی کشورهای تندرو را در زمان جورج بوش وارد فهرست تروریسم کرده بود، قصد دارد این تعریف را تغییر دهد و پیش‌بینی می‌شود در سخنرانی‌ای که باراک اوباما در نیمه دوم ماه آینده میلادی خواهد داشت تعریف تازه‌ای از تروریسم و وضعیت ایالات متحده ارائه دهد و نام برخی کشورها را از این فهرست خط بزند. هدف از این کار ترغیب کشورهای موسوم به تندرو به همکاری با ایالات متحده و جامعه جهانی است.
الحیات علت اصلی این تغییر مواضع را به ناامیدی باراک اوباما از تحقق وعده‌هایش نسبت می‌دهد و می‌نویسد: باراک اوباما از این که بسیاری از کشورهای دنیا نتوانسته‌اند او را درک کنند، ناراحت است. وی گمان می‌کند همین موضوع عامل اصلی عدم تحقق خواسته‌ها و شعارهایش در مجامع بین‌المللی شده چرا که کاملا معتقد است که امریکا نمی‌تواند با رعب و تداوم سیاست‌های خشن قدیم در دنیای جید نقش‌آفرینی کند. مثلا از این که تنفر از امریکا به عاملی برای افزایش خشونت در عراق شود و این موضوع در نهایت این کشور را به یک جنگ داخلی بکشاند، بسیار نگران است.
الحیات سپس به نقش دیوید پترائوس در تغییر استراتژی امریکا اشاره می‌کند و می‌نویسد: ژنرال پترائوس فشار بسیاری به باراک اوباما آورد که به وعده‌هایش عمل کند. عقب‌نشینی نیروهای امریکایی از شهرهای عراق و در نهایت خروج از این کشور بر اساس پافشاری او صورت گرفته است.
الحیات همچنین به نقش ایران در برنامه‌های امریکا می‌پردازد و می‌نویسد: در حالی که عراق به رویارویی ایران و امریکا تبدیل شده، عقب‌نشینی نیروهای امریکایی از عراق در حقیقت تضمینی عملی به ایران است تا بگوید واشنگتن قصد ندارد علیه ایران عملیات ایذایی انجام دهد. ثانیا امریکا می‌خواهد به ایران بفهماند که از گروه‌های اپوزسیون آن به هیچ وجه حمایت نمی‌کند و به رغم اعمال فشارهای بین‌المللی و تحریم علیه ایران قصد دارد با تهران در بسیاری از پرونده‌ها از جمله در عراق، لبنان، فلسطین و حتی مذاکرات صلح خاورمیانه همکاری کند. کاخ سفید با سوریه توانسته بر سر عراق به تفاهم برسد و اکنون نیز نسبت به ادامه روابط نزدیک ایران و سوریه نگرانی ندارد.
الحیات در آخر می‌نویسد: اکنون دیگر برای همه امریکایی‌ها روشن شده که امریکا به هیچ وجه قصد حمله نظامی به ایران ندارد و به رغم اعمال تحریم‌های بیشتر علیه تهران اکنون در صدد حل مشکلات خود با آن و جذب همکاری ایران در پرونده‌های مختلف خاورمیانه است.
نظر شما