محمد درویش
برای همین است که وقتی پل خواجو و پل چوبی را اینگونه دیدم و وقتی زاینده‌رود عزیز و دوست‌داشتنی‌ام را چنین به تماشا نشستم؛ دلم گرفت و چشمانم خیس شد. . . . با این وجود برایتان خواهم گفت که به رغم خشکسالی‌هایی که فراوان مشهود بود؛ حتی در اندیشه برخی از آنانی که قرار است به مقابله با خشکسالی در استان روند! اما ترسالی‌هایی هم بود که مپرس و شورهایی که نگو و داستان‌هایی که نخوان؛ روایت‌هایی عجیب نازک و غمناک، اما شدیداً امیدبخش و دل‌گرم‌کننده...
اینکه چرا باید به گفته بختیاری، استاندار اصفهان، مدیریت کنونی آب در اصفهان به نحوی باشد که 50 درصد از آب قابل استفاده آن به هدر رود؛ این که چرا باید خشکسالی بتواند ـ به گفته دکتر مهدیان، نماینده سازمان تحقیقات کشاورزی ـ 190 هزار میلیارد ریال به ایران فقط در طول یک سال خسارت بزند، آن هم 190 هزار میلیارد ریالی که با آن می‌شد ننگ کلاس‌های دونوبته و سه نوبته را از نظام آموزش و پرورش کشور برای همیشه پاک کرد؛ پول هنگفتی که می‌شد با آن همه مطالبات عقب مانده و کهنه همه آموزگاران و همه رانندگان اتوبوس‌های شرکت واحد را پرداخت کرد؛ سرمایه‌ای که می‌توانست هزاران شغل جدید بیافریند و به صدها هزار نفر از ناامیدان، امید هدیه دهد؛ اما افسوس و افسوس که نه‌تنها اینک نمی‌توانیم آن پول را هزینه کنیم، بلکه از اندوخته ملی هم باید آن را حذف شده بپنداریم و این که چرا باید نه فقط زاینده‌رود، بلکه تمامی مادی‌های مشهور و تاریخی این شهر کهن خشک شوند؛ آن هم در شرایطی که دبی زاینده‌رود در سراب به 120 متر مکعب در ثانیه می‌رسد!
افزون بر آن، موج علاقه و اشتیاقی که برای فراگیری در جوانان و دانشجویان شرکت‌کننده در همایش دیدم؛ برخی سخنان دل‌گرم‌کننده که از زبان مسئولان شنیدم مثل اعتراف استاندار اصفهان بر این که عدم توجه به قانون آفرینش سبب مصیبت‌بار شدن خشکسالی شده است. به ویژه اگر بدانیم الکسیس کارل هم گفته است: برای حکومت بر طبیعت باید از قوانین آن پیروی کرد. حتی حاج آقا بختیاری، به این هم بسنده نکرد و گفت: من حاضرم بودجه چند طرح عمرانی را در اصفهان متوقف کرده و هزینه‌هایش را به تحقیقات در زمینه کاهش اثر خشکسالی اختصاص دهم. برخی ابتکارهای جالب که در سطح استان برای صرفه‌جویی در آب کشاورزی رخ داده است؛ حمایت و همراهی کم‌نظیر و نیز همت اعضای مرکز ملی پایش خشکسالی در اصفهان و تهران برای تحلیل دقیق‌تر داده‌های موجود اقلیمی و انتشار سریع‌تر یافته‌ها و ستاده‌های خویش در شمار همان ترسالی‌ها و امیدهای سبز من در این سفر خاطره‌انگیز به اصفهان بود.
عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع
نظر شما