به گزارش خبرآنلاین، نیما شاهرخ‌شاهی، بازیگر جوان سینمای کشور در گفت‌وگویی اذعان داشته که نقش های منفی خوب را به نقش‌های مثبت ترجیح می‌دهد. وی در گفتگو با ماهنامه سینمایی سینمای امروز، به انتخاب‌هایش در حوزه بازیگری اشاره کرده و گفته است که بهترین فیلم‌های سینمای ایران در دهه 60 و 70 ساخته شده است. بخش های برگزیده این گفتگو را با هم می‌خوانیم:
* من بازی در نقش‌های منفی را دوست دارم ولی این طور نیست که همیشه یک بازی را از خود ارایه بدهم. یک جایی لازم است نقش را خونسرد بازی کنی و در جایی دیگر لازم است که حالت عصبی داشته باشی. بیشتر این را دوست دارم که آن نقش در ابتدا برای خودم یک شوک باشد و بعد من این شوک را به بیننده القاء کنم. در مجموع نقش‌های منفی و خاکستری را دوست دارم.
* «فاصله‌ها» داستان خوبی داشت و من همواره به دنبال یک کار تلویزیونی خوب بودم تا از سینمایی که مرده است فاصله بگیرم. برای من فیلمنامه و نقش خوب مهم است حال چه کار سینمایی باشد و چه سریال و چه تله فیلم.
* بهترین فیلم‌های سینمایی ما در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 ساخته شده است ولی حالا هر 2-3 سال یکبار یک فیلم خوب و آبرومند مانند «درباره الی» ساخته می‌شود که علاوه بر کیفیت بالایش در ساختار، از فروش خوبی هم برخوردار می‌شود.
* به این موضوع نباید خرده گرفت که چرا فیلمسازان فیلم گیشه‌ای می‌سازند چرا که باید برای آنها برگشت سرمایه هم وجود داشته باشد اما مسئولان در وزارت ارشاد باید تسهیلاتی برای فیلم‌های ارزشمندی که از فروش خوبی برخوردار نیستند، قائل شوند تا فیلمساز از برگشت سرمایه اش ترسی نداشته باشد و بتواند فیلم‌های باکیفیت بسازد.
* «ملکوت» اولین مجموعه مناسبتی من است. فیلمنامه و کارگردانی خوب از جمله مهمترین فاکتورهایی بود که در انتخاب این کار برای من تاثیرگذار بود.
* نمی‌توان راجع به آسان‌تر بودن بازی در سینما و تلویزیون بگویم. اصولا من آدم بی‌حوصله‌ای هستم و یکی از دلایلی که در سینما فعالیت داشتم این بود که یک کار 30-25 روزه تمام می‌شد ولی در سریال 6-5 ماه درگیر کار هستی.
* اتفاقی که در سینما می‌افتد این است که اگر کاری پیش تولید قوی داشته باشد طی یکی دو ماه فرصت داری دیالوگ‌ها را حفظ و بازی کنی. حتی دیالوگ‌ها در سینما هم مال خودت است ولی در سریال می‌بینی گاه سر صحنه که چند برگ دیالوگ به تو می‌دهند و تو زمان محدودی داری و باید آنها را حفظ کنی.
نظر شما