جلب نظر کشورها به عنوان بازیگران اصلی نظام بین الملل در مجمع عمومی سازمان ملل مهمترین هدف دولت ها محسوب می شود و کسب رای و ایجاد اجماع، موفقیت هر طرح پیشنهادی را تضمین می کند. در این راستا کشورها از مجمع عمومی به دو شیوه بهره می گیرند که شیوه اول شیوه تریبونی و شیوه دوم شیوه استنادی یا قانونی است.
کشورها در شیوه تریبونی تلاش می کنند تا مواضع خود را به اطلاع جهانیان و افکار عمومی NGO ها برسانند و این مساله بیشتر از تامین نظر بازیگران نظام بین الملل مورد توجه قرار می گیرد. به عبارت بهتر تلاش برای تبیین حقیقت و بیان مواضع و سخنرانی له یا علیه یکدیگر مورد توجه واقع می شود؛ در این شیوه طراحان و پیشنهادکنندگان توجه چندانی به رای دیگر بازیگران اصلی یعنی دولت ها ندارند و بیشتر دیپلماسی عمومی را محور قرار داده و سعی می کنند تا نظر ملت ها را به خود جلب نمایند.
فارغ از روش اول، روش دیگری هم وجود دارد که بازیگران این عرصه تلاش می کنند تا مواضع خود را که درست تشخیص می دهند در صحن عمومی تثبیت کرده و نظر دولتها را جلب نمایند. در این شیوه روش های گوناگونی از جمله روش های مشارکتی و اقناع معطوف به حرمت متقابل بین دولت ها است و روی سخن این نوع دیپلماسی با نخبگان می باشد که در این روش تعامل منافع و قرابت مواضع و تحقق اهداف و منویات مشترک در دستور کار شرکت کنندگان در مجمع عمومی قرار می گیرد.
مدنظر قرار دادن این روشها و بررسی بازتاب های سخنرانی آقای احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل نشان می دهد که ایشان رویکرد اول را مورد توجه قرار دادند که همانا بر کشف حقیقت و ایجاد سوال و شکستن حصر رسانه ای بنا شده است، بنابراین ایشان توانست در جلب نظر ملت ها توفیقاتی را کسب کند اما عصبانیت اعضای شرکت کننده در مجمع نشان داد که آقای احمدی نژاد برای تثبیت طرح های خود به سازمان ملل نرفته بود بلکه هدف وی بر این مساله متمرکز شده بود که برخی از کشورها را به واکنش وادار کند.
استادیار مطالعات منطقه ای دانشگاه شیراز
نظر شما