نجات دریاچه ارومیه یک وظیفه ملی است

گردشگری در ایران به لحاظ ارقام و اعداد بودجه ای که بعضا مورد رضایت دست اندر کاران آن نیست متاسفانه مورد بی توجهی واقع شده است و نمی توان به ضرس قاطع اعلام کرد که ما در صنعت گردشگری موفق بوده ایم . مصداق این مثال رشد و توسعه این صنعت دراستان آذربایجان غربی است که هنوز مسئولان این استان نتوانسته اند در مقوله گردشگری آنچنان که شایسته استان است به فعالیت بپردازند . همانطور که می دانید در تمام ایران ظرفیتهای و پتانسیل بسیاری برای توسعه و ارتقاء گردشگری وجود دارد . اما متاسفانه شاهد هستیم که از این ظرفیت ها استفاده نمی شود .

 سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان آذربایجان غربی به طور مثال برای ایجاد زیرساخت‌های مطلوب اعتبار محدودی دارد و اگر بخش گردشگری استان می‌خواهد برای 20 سال آینده  و در راستای سند چشم انداز بیست ساله حرکت کند .

 باید به عنوان بخش کاملا متمایز از بخش اقتصادی باشد که بتواند گردشگران داخلی و خارجی را زیر پوشش قرار دهد. ظرفیت‌های موجود در بخش میراث فرهنگی و گردشگری استان هنوز به نتیجه مطلوبی که می‌توانست در بخش توسعه شهرستانی و استانی مثمر ثمر باشد به کار گرفته نشده است هم اکنون می بینیم که هیچ  اقدام مطلوب و قابل توجهی  از سوی دستگاه‌های مرتبط در این رابطه  صورت نگرفته است.

اما بخش مهم دیگری که در رشد این صنعت می تواند یاری دهنده باشد . توجه و نگاه تخصصی به مقوله محیط زیست است . مسئولان در این خصوص باید توجه بیشتری به اکو سیستم ایران نشان دهند و این کشور را باهمه جذابیتهای طبیعی اش همانگونه که هست حفظ نمایند . به طور مثال دریاچه ارومیه که طبیعت منحصر به فرد استان آذربایجان غربی به شمار می رود و دست کشیدن از آن کمی بی انصافی است .

 دریاچه ارومیه یکی از با ارزش‌ترین اکوسیستم‌های آبی و خاکی کشور است که در حال از دست رفتن است.

 دریاچه ارومیه به عنوان بزرگترین دریاچه درون سرزمینی ایران و دومین دریاچه آب شور دنیا، به دلایل متعددی در حال نابودی و مرگ است و بسیاری از ویژگی های زیستی خود را از دست داده است. این دریاچه یکی از دیدنی ترین دریاچه های جهان است که هر ساله تعداد زیادی گردشگر را به خود جذب می کند .

 هم اکنون شاهدیم که افزایش میزان شوری آب دریاچه و رسیدن آن به حد فوق اشباع موجب مرگ و میر پرندگان و اختلال در تردد شناورهای دریایی و پدیدار شدن زمین های شوره زار حداقل به میزان 150 هزار هکتار و چسبیده شدن جزایر 9 گانه پارک ملی که محل زاد و ولد گونه های مهم پرندگان مهاجر محسوب می شود، شده است.

 این اتفاق غم انگیز است و باید جلوی این روند را گرفت . با ادامه این روند شاهد کویری شدن منطقه، شور شدن خاک، خشکیدن قناتها و از بین رفتن کشاورزی و دامداری در منطقه و در نهایت از بین رفتن حیات و توسعه در سرزمین آذربایجان غربی و شرقی خواهیم بود. تشکیل لایه های ضخیم نمک در کف و بستر دریاچه از مشکلات جدی آن است و کویری شدن منطقه بیش از پیش خطر خود را به ما یادآوری می کند

این در حالی است که هم جاذبه این دریاچه از بین خواهد رفت و هم تأثیرات منفی بر بخش های دیگر استعدادهای گردشگری استان بر جای خواهد گذاشت. که بخشی از درآمد استان را تامین می کند .

با خشک شدن این دریاچه و محرز شدن هشت میلیارد تن نمک موجود در زیر آن  خطر جدی به استان های همجوار و هم چنین مردم این استان وارد می شود و با پراکنده شدن نمک ها 13 میلیون انسان ، طبیعت ، تحصیل ، آموزش ، بهداشت ، کارخانه و صنعت آسیب جدی خواهد دید و از بین خواهد رفت .

 خوش بینانه‌ترین حالت ممکن برای این دریاچه با ادامه این روند آن است که  در 5 سال آینده دریاچه ارومیه خشک می‌شود و این موضوع بسیار مهمی است که دولت باید به آن توجه کند.

 انتظار مردم از دولت همین است و توجه به محیط زیست یکی از پراهمیت ترین اقداماتی است که دولت باید بدان توجه کند . ضمن آنکه به نظر می رسد کاهش 6 متراز آب دریاچه ارومیه طی 13 سال ، نیازمند آگاهی و عزم ملی برای نجات این اکوسیستم بحران زده ،مهم و تاثیر گذار در کشوراست. مردم آذربایجان و مسلما همه مردم ایران از دولت توقع دارند تا دریاچه ارومیه را از خشکی نجات دهند .این یک وظیفه ملی است .  

عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی ،نماینده ارومیه