گام اول، پس از 7 ماه؛ گام دوم چقدر طول می کشد؟

نمی‌دانم چرا هر ساعت و هر دقیقه که می‌گذرد بیشتر خوشحال می‌شویم. شاید به خاطر تشکیل دولت است که گمان می‌کنیم به زودی معضل آن حل می‌شود ولی ظاهرا این خوش‌بینی ما هم تار عنکبوتی بیش نیست چرا که هنوز مشکلات و اختلاف‌ها به قوت خود باقی است و هنوز هیچ چیز حل نشده است. ما هر روز تاری می‌تنیم و خیال می‌کنیم خانه امید مستحکمی ساخته‌ایم ولی همان روز می‌فهمیم اشتباه کرده‌ایم، آن چه به آن دل خوش کرده‌ایم تار عنکبوتی است که به کوچکترین حرکتی ویران می‌شود. چرا که حتی اگر نخست‌وزیر هم انتخاب شود فرقی با زمان عدم انتخاب آن ندارد برای این که هنوز مشخص نیست که بر سر دیگر مناصب کابینه اختلافی پیش نیاید. هنوز تکلیف وزارتخانه‌های اصلی کشور مثل دارایی، کشور، خارجه، دفاع، حمل و نقل و غیره مشخص نشده است. اکنون جریان‌ها همه انرژی خود را صرف حل معضل نخست‌وزیری کرده‌اند و توجهی به بعد آن ندارند.

روز جمعه (اول اکتبر) سران ائتلاف هم‌پیمانی ملی تجمع بزرگی را تشکیل دادند تا بالاخره نامزد نهایی خود را از میان عادل عبدالمهدی و نوری مالکی انتخاب کنند، قرار است به توافق نهایی برسند و تعهد دهند که از او حمایت کرده و در مراحل سخت او را یاری کنند. این بار ظاهرا آقایان قسم خورده‌اند که به توافق برسند و بالاخره معضل نخست‌وزیری را حل و فصل کنند.

همین روزها است که مرا به یاد ملیون‌ها عراقی یتیم، خسته، ناامید، زجر کشیده و گرفتار سختی‌های روزگار انداخته که آن قدر وضعیت کشور در چشمانشان سیاه است که هر دفعه که به آنها برخورد می‌کنم می‌گویند: «ما امیدمان را از دست داده‌ایم.»

هنگامی که رهبران ائتلاف هم‌پیمانی ملی را دیدم که قبل از آن که به تجمع تاریخی و مهمشان بروند، ابراز امیدواری بسیار می‌کردند که این بار به توافق خواهند رسید، این بار تفاوتی را در گفته‌هایشان احساس کردم. این مرتبه بر خلاف هر بار به وضوح می‌دیدم که امید در چشم‌هایشان موج می‌زند، گفتم این بار دیگر کوتاهی نکنید و فورا سراغ اصل مطلب بروید، شما را به خدا برای یک بار هم که شده جدی باشید و تصفیه حساب‌های شخصیتان را برای زمان دیگری بگذارید. خواهش می‌کنم به خاطر مردم هم که شده حاشیه‌پردازی نکنید. مردم منتظرند نگذارید ناامید شوند. به آنها هشدار دادم که نگذارید در این وضعیت حساس که به هر صورت منافع شیعه مطرح است متهم به ضدیت با وحدت اسلامی عربی دموکراتیک شوید. اجازه ندهید تاریخ روزی این گونه قضاوت کند که شما یک برهه‌ای هم که فرصت به دستتان افتاد آن قدر به اختلافاتتان پرداختید که آن فرصت را به آسانی (اگر نگوییم به مبتذل‌ترین شکل) از دست دادید. به دموکراسی احترام بگذارید و برای یک بار هم که شده به خاطر مردم اختلافاتتان را فراموش کنید.

در حین ورود نمایندگان به درون جلسه آقای عادل عبدالمهدی به من گفت: «از خدا می‌خواهیم که این بار کمک کند و همه چیز تمام شود. من شخصا اصراری به نخست‌وزیری ندارم ولی ای کاش دیگران هم کمی نرمش نشان می‌دادند و اجازه نمی‌دادند این قدر زمان طول بکشد. امیدوارم این بار همه چیز تمام شود.»

به آقای عبدالمهدی گفتم: حرف شما درست ولی ای کاش این مرتبه هم همه کینه‌هاشان را فراموش می‌کردند و پایانی برای اختلافات در نظر می‌گرفتند. ما تنها کشور دنیا هستیم که برای تشکیل دولت بیش از 7 ماه است که مردم را معطل کرده‌ایم. پس از هلند که در سال 1975 برای تشکیل دولت احزاب 225 روز تاخیر کردند این بار ما گوی سبقت را از آنها گرفتیم و با عبور از این رقم اولین دنیا در تاخیر دولت شدیم.

نماینده ائتلاف ملی خندید و گفت: تازه اگر نخست‌وزیر هم مشخص شود تازه وارد خانه دوم می‌شویم. تازه دعوا بر سر پست‌های وزارت آغاز می‌شود. این را می‌دانستی؟ ولی درست است همین هم گامی است که نام بدی از ما نباشد.

آقایان به درون جلسه پشت درهای بسته رفتند و من همچنان چهره‌های مردم خسته عراق در جلوی چشمانم رژه می‌رفتند که می‌گفتند: ما امیدمان را از دست داده‌ایم. ای کاش می‌شد قاطعانه بگویم هنوز به آینده امید داشته باشید اما مگر می‌شود؟ شاید فردا بشود.