اینجا اصفهان است؛ در چهارباغ و کنار زاینده رود قدم نزنید، برای اعصابتان ضرر دارد!

نفیسه حاجاتی: فعالان، دوستداران میراث فرهنگی اصفهان و اصفهان‌شناسان معتقدند «اول آذر ماه» روز اصفهان است. مسئولان شهر معتقدند «سوم اردیبهشت» تاریخ مناسب‌تری است. برای همین است که هر سال هفته اول اردیبهشت، همه جا پر می‌شود از بنرهایی که درباره برنامه‌های فرهنگی تفریحی مختلف به مناسبت «روز اصفهان» و «هفته اصفهان» صحبت می‌کنند. اول آذر ماه هم که می‌شود، فعالان میراث فرهنگی، دست به کار می‌شوند و یک مجموعه سمینار و نشست علمی و فرهنگی ترتیب می‌دهند. این روند تقریباً از سال 84 تا به حال ادامه دارد.

سال 84 اصفهان‌شناسان به مستندات تاریخی اشاره کردند و با تاکید بر نقوش کاشیکاری‌های سردر بازار قیصریه، گفتند دیلمیان باروی حفاظتی یا حصار بزرگ اصفهان را در این ماه احداث کرده‌اند و چون این نقطه عطفی در تاریخ شهر به حساب می‌آید، اول آذر ماه انتخاب مناسبی برای «روز اصفهان» است. بعد اما شهرداری و شورای شهر تصمیم گرفتند روز سوم تا نهم اردیبهشت را به مناسبت تولد شیخ بهایی به نام روز و هفته اصفهان در نظر بگیرند. تاکیدشان هم بر فعالیت‌های زیاد شیخ بهایی در این شهر و جذابیت‌های طبیعی اصفهان در ماه اردیبهشت بود.

حالا اصفهان‌شناسان، اصفهانی‌ها و مسئولان شهر در دو تاریخ بهاری و پاییزی اصفهان را «گرامی‌ می‌دارند»؛ اصفهانی که این روزها البته حال چندان خوشی ندارد. زاینده رود بیشتر از 5 ماه است که کاملاً خشک شده و حرفی هم از تاریخ احتمالی آبی شدنش نیست. حالا پل‌ها (از «شهرستان» بگیرید تا «خواجو»، «جویی»، «سی‌و‌سه پل» و «مارنان») همه در خاک خشک «کمابیش» ایستاده‌اند.

در چهارباغ نمی‌توانید با خیال آسوده قدم بزنید. از «دروازه شیراز» که شروع کنید، بیایید پایین، از چهار راه شریعتی که بگذرید، باید راهتان را کج کنید به سمت پیاده‌روی کم‌عرض خیابان. چون نه درخت‌های آشنای چهارباغ هستند نه پیاده‌روی میانش، کمی که رفتید، اما دوباره می‌توانید برگردید وسط چهارباغ و قدم بزنید تا برسید به چهارراه نظر. بعد از چهارراه باز سر و کله حفاری‌های مترو پیدا می‌شود. فقط چهارباغ عباسی است که تقریباً می‌توانید پیاده‌روی کم‌دردسری در آن داشته باشید. اما به چهارباغ پایین که برسید، بعد از «دروازه دولت» باز دردسرتان شروع می‌شود و سر و کله حفاری‌های قرن بیست و یکمی پیدا!

مهندس سید محمد بهشتی، در گفت و گوی اخیرش با خبرگزاری میراث فرهنگی حرف دوست داشتنی‌ای زده: «شهرهایی که حالشان خوب است و اهل شهر هم حالشان خوب است، هر روزشان، روز آن شهر است. پاریس، روز پاریس ندارد اما هر روزشان پاریس است. حتی پاریسی ها توانستند کاری بکنند که پاریس روز همه مردم دنیا هم باشد.»

تن خشک رودی که روزی زنده بود و حالا هنوز به نتیجه قطعی در مورد عامل اصلی خشکی‌اش نرسیده‌ایم و حفاری‌های قرن بیست و یکمی که تن چهارباغ و سی و سه پل قرن پانزدهمی را زخمی کرده، دو مورد از مشکلات بزرگ شهری است که «نصف جهان» می‌خوانیم و دو روز از سال را برای نکوداشتش در نظر گرفته‌ایم؛ مشکلاتی که تب اصفهان را بالا برده‌اند و نفسش را به شماره انداخته‌اند. نبض اصفهان این روزها کند می‌زند؛ خیلی کند.

عکس ها: خبرآنلاین، نفیسه حاجاتی
4747