الهه خوشنویس*
با گذری کوتاه در اطرافمان و شنیدن صحبتهای افراد مختلف در محیط پیرامون خود، بسیار میبینیم و میشنویم که اغلب دولت، مردم، و شرایط را عامل همه ناکامیها و گرفتاریها میدانند. در این میان آیا هرگز به این فکر کردهایم که از خودمان سوال کنیم: وقتی در انجام کاری به نتیجه مطلوب نمیرسیم علت آن را به چه عواملی نسبت میدهیم؟ آیا در مواجهه با ناکامی علت را به عوامل بیرونی و خارج از خودمان نسبت میدهیم؟ آیا والدین، رئیس، دوستان، همکاران، همسر، آب و هوا، شرایط اقتصادی، بیپولی و ... را متهم میکنیم و مقصر میدانیم؟ آیا هرگز با خودمان اندیشیدهایم که در کسب یک نتیجه نامطلوب چقدر موثر بودهایم؟
مسئولیتپذیری یعنی اینکه من مسئول همه جنبههای زندگی خودم هستم
پذیرش مسئولیت هر آنچه در زندگی با آن روبرو هستیم (احساسات، روابط بین فردی، موفقیت و پیشرفت تحصیلی، سلامت جسمی، تناسب اندام، میزان درآمد و وضعیت اقتصادی و ...)، ضامن موفقیت ماست. گرچه مسئولیتپذیری بسیار دشوار است ولی اگر این مهارت را از طریق تمرین و تکرار بیاموزیم در کنار آن به تقویت و ارتقاء عزت نفس، اعتماد به نفس و خلاقیت خود نیز پرداختهایم.
مسئولیتپذیری یعنی وظیفهشناسی و پاسخگو بودن
با آگاهی از اینکه پیشرفت هر جامعهای در گرو وجود افرادی مسئولیتپذیر، متعهد و خودکارآمد است و آموزش مسئولیتپذیری میبایست از کودکی آموخته و تمرین شود، انجمن حمایت از حقوق کودکان و دکتر حسام فیروزی (رواندرمانگر کودک) در طرحی مشترک بر آنند تا در غرفه خود واقع در باغ کتاب ضمن ارزیابی والدین از نظر سبکهای فرزندپروری، خانوادهها را با اهمیت تربیت و آموزش مسئولیتپذیری و شیوههای آن آشنا کنند و در آینده نیز این طرح را در تمامی مناطق به اجرا در آورند.
* روانشناس و عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان
4242
نظر شما