رد شوالیه و یک سیمای متفاوت

موضوع رد نشان شوالیه از سوی حسین علیزاده استاد برجسته موسیقی ایرانی آنچنان رسانه ملی را ذوق زده کرد که در چندین شبکه و در اخبار ساعت های متنوع و مختلف به تحسین و تشویق او پرداخته و به اصطلاح در خصوص سوابق و توانایی های وی با ساخت و پخش کلیپ های بی سابقه  سنگ تمام گذاشتند.

گویی صدا و سیما به تازگی این استاد پیشکسوت را کشف کرده و حسین علیزاده به یکباره از آسمان به حیاط جام جم فرو افتاده است! آنها اصلا به روی مبارک خودشان نیاوردند که همین علیزاده بیش از سی سال است که به نشان ندادن ساز در تلویزیون یعنی همین سیمای ذوق زده معترض است ولی کوچکترین بازتابی از سخنان وی مشاهده نشده و بیش از سه دهه است که همین علیزاده انقلابی و میهن پرست از دست مسئولان و مدیران مختلف و در راس آنها همین مدیران خوشحال و مشعوف صدا وسیما گله مند است که چرا از به کار بردن واژه موسیقی واهمه دارند اما باز هیچ مدیر و مسئولی تا کنون به این اعتراض کوچک وقعی ننهاده است.

اصلا چرا راه دور برویم همین یکی دو ماه پیش بود که در فرودگاه اصفهان آن برخورد ناشایست با این استاد برجسته و هنرمند مورد حمایت نظام صورت گرفت اما باز صدا و سیما صم بکم از کنار خبر و بازتاب های آن گذشت و حتی حاضر نشد برخورد خوب و محترمانه مدیر هواپیمایی در تقبیح آن رفتار را پوشش بدهد.

گذشته از همه این موارد، در آخرین کنسرت استاد نیز که قرار بود در فضای باز مجموعه نیاوران برگزار شود دیدیم که بعد از اطلاع رسانی به علت مخالفت اداره اماکن برگزاری کنسرت لغو شد و متعاقب آن اعتراض حسین علیزاده و دیگراعضای گروه رسانه ای شد اما باز طبق معمول هیچ گوشی در سازمان عریض و طویل رسانه ملی این فریاد اعتراض را نشنید!

حالا این بار چه اتفاقی افتاده است که رد نشان شوالیه از سوی استاد، صدا و سیما را چنین منقلب و متفاوت کرده است؟ پرسش اول این است که آیا اساسا موسیقی و ساز نزد صدا و سیمایی ها اینقدر اهمیت و ارزش یافته که نامه یکی از فعالان این هنر در رد یک نشان در لابه لای اخبار و برنامه های مختلف چنین با آب و تاب بازتاب بیابد؟آیا تصمیم یک نوازنده  در شرکت یا عدم شرکت اش در یک برنامه فرهنگی برای شما خیلی مهم است؟قطعا پاسخ مثبت است و حتما ارزش داشته  که در شبکه های مختلف و با این ضریب بی سابقه به آن پرداخته می شود و اگر چنین است  چراهای دیگری هم هست که بعید به نظر می رسد صدا و سیما برای آنها پاسخ های قانع کننده ای بیابد.

با نگاهی به سابقه نه چندان دور صدا و سیما در اینگونه موارد  به سادگی می توان حدس زد که چهره ماندگار دوره بعدی حوزه موسیقی نیز از همین حالا مشخص شد! با این تفاسیر شائبه برخوردهای سیاسی این رسانه با موضوعات فرهنگی بیش از ییش  تقویت می شود.سیاستی که به نظر می رسد  نه تنها به نفع اعتلای فرهنگی و رشد و بالندگی هنر مملکت نیست بلکه موجب و موجد واکنش های احساسی و تقابل جویانه در این عرصه شده ودر بسیار مواردعاری از نتیجه و فایده خواهد بود.

چنین برخوردهایی بویژه در مورد اخیر اگر نگوییم قضاوت همه اما بی شک رای اکثریت مخاطبان و شاهدان این واقعه را  سمت و سو می بخشد که نکند استاد در تصمیم گیری اش دچار خبط و خطایی شده که چنین از سوی رسانه ای که موسیقی را به رسمیت نمی شناسد با شداد و غلاظ تحسین و تمجید می شود.

و پرسش آخر اینکه با توجه به تغییر مدیریت آیا این سیمای متفاوت "سیما" می تواند همچنان متفاوت بماند و راه خودش را ادامه بدهد و از این پس موسیقی و موسیقیدانانش را با اعتبارو با اهمیت بپندارد؟ پاسخ این پرسش به زودی عیان خواهد شد.