نمایش فیلمهای دانشجویان در این جشنواره و چند جشنواره مشابه و هفتههای فیلم، تنها امکان و فرصت موجود برای دیده شدن تلاشهای دستاندرکاران این فیلم‌هاست.
عمر کوتاه جشنواره دانشجویی دلیلی بر کوتاهی عمر مراکز آموزشی و دانشکدههای سینمایی در ایران نیست. 80 سال پیش در بیستم اردیبهشت سال 1309 اولین مدرسه آموزش سینما با 150 داوطلب با نام «پرورشگاه آرتیستی سینما» آغاز به کار کرد. هر چند در اولین دوره آن کمتر از 15 نفر تا آخر دوره ادامه دادند ولی این شروعی بود بر آموزش سینما در ایران.
پس از آن در سال 1343 رسماً «دانشکده هنرهای دراماتیک» تاسیس شد و به دنبال آن «مدرسه عالی تلویزیون» در سال 1348 شروع به کار کرد. در ادامه نیز کانون پرورش فکری کودکان در اوایل دهه پنجاه کلاسهای آموزش سینما برگزار کرد و با تاسیس انجمن سینمای جوان در سال 1353 تلاش برای شناخت استعدادهای جوان در حوزه سینما و پرورش آنها به صورت گستردهتری آغاز شد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1364 انجمن سینمای جوان به عنوان بزرگترین مرکز آموزش سینما دوباره فعالیت خود را از سر گرفت و با گسترش دفاتر خود در سراسر کشور (50دفتر) به شکل وسیعی به آموزش سینما پرداخت. «کانون سینماگران آماتور» که بعدها به «مرکز اسلامی آموزش فیلمسازی» تبدیل شد در اواسط دهه شصت در کنار دانشکدههای «سینما تئاتر»، «دانشگاه سوره»، «دانشگاه آزاد اسلامی»، «دانشکده صدا و سیما»، «مدرسه کارگاهی فیلمنامهنویسی» و آموزشگاههای خصوصی سینما نیز وارد این عرصه شدند.
بیش از دهها هزار جوان در طول 30 سال گذشته در این مراکز موفق به طی دورههای آموزشی سینما شدهاند و با گسترش دانشکدههای مختلف سینمایی و گسترش آموزشگاههای خصوصی در دو دهه اخیر هر روز بر تعداد افراد فارغالتحصیل در حوزه سینما افزوده میشود.
اما در کنار گسترش آموزش سینما، فضای مناسب برای فعالیت این نیروها گسترش نیافته و چنانچه همین روند ادامه یابد با حجم بالایی از کارشناسانی (البته به صورت تئوریک) مواجه هستیم که در حوزه سینما و تلویزیون به دنبال کار هستند. هرچند صدا و سیما به عنوان بزرگترین بازار کار این افراد در سالهای اخیر با افزایش شبکههای بینالمللی، ملی و استانی توانسته بخش معدودی از این افراد را جذب کند، ولی حجم بالای خرید برنامههای خارجی از سوی این رسانه عملاً فرصت اشتغال را از جوانان ایرانی گرفته است.
در حوزه تولید فیلمهای سینمایی هم با توجه به میزان کم ظرفیت تولید (هر سال حدود 100 فیلم) این حوزه هم نتوانسته زمینه استفاده مناسب را از این افراد فراهم کند.
این روند تا چه زمانی میتواند ادامه یابد؟ مسئولان بخشهای مرتبط با موضوع ساماندهی آموزش در سینما، تا چه حد هماهنگ عمل میکنند؟ برنامههای کوتاه مدت و بلند مدتی که میتواند به اشتغال فارغالتحصیلان سینما منجر شود تا چه اندازه در دستور کار مسئولان قرار دارد؟ و مهمتر اینکه برای ایجاد تعادل و تعامل بین آموزش و اشتغال در حوزه سینما چه برنامهریزیهایی شده است؟
آیا در بحث اشتغالزایی در حوزه سینما به ایجاد فرصتها و شغلهای جدید فکر شده است؟ آیا استفاده از فنآوریهای روز صنعت فیلمسازی میتواند شغلهای جدیدی را در حوزه سینما تعریف کند تا بخشی از این نیروها جذب این حرفهها شوند؟ و دهها سئوال دیگر که پاسخگویی به هر کدام از آنها و بسترسازی برای نیل به اهداف اشاره شده، به یقین نیازمند عزمی جامع از تمامی گروه‌های درگیر در حوزه سینماست.
نظر شما