فرهاد عشوندی- آرش خوشخوی عزیز از حضور حداقلی بانوان در ورزشگاه آزادی نوشته بود. از اینکه درک می کند شرایط را اما تمثیل او از شباهت های این حضور نمادین بانوان در آزادی به حاضرین ورزشگاه پیونگ یانگ شاید در منطق درست باشد اما حداقل حالا بهترین راهکار در مرحله چذار به سوی باز کردن درهای استادیوم ها روی بانوان است. وعده ای که سلطانی فر قول داده در دولت دوم روحانی عملی شود. نکته اینجاست که آرش عزیز اگرچه گفته و در تیتر مطلبش آورده «درک می کند اما کاش نمی دیده» ولی تنها قسمت خالی لیوان را دیده است.قسمت احساسی که در این سال ها همه ما زیاد به آن پرداختیم و شاید برایش هزینه های زیادی پرداخته شده است.
خانم ها و آقایانی که روز بازی با بلژیک و بازی های بعدی والیبال در سالن آزادی بودند بیشترشان ، نه تحت نظر وزارت ورزش و حراستش بودند و نه از نیروهای محترم انتظامی برای حضور و برقراری امنیت شان برنامه ریزی شده بود. آنها که آمده بودند شاید اصلا خیلی علاقه ای به والیبال هم نداشتند.بی شک آرش درست می گوید ، همان طور که طیبه سیاوشی نماینده مردم تهران درست گفته بود. شاید کمی بیشتر از انگشتان دو دست از این جمع بانوانی که در ورزشگاه بودند، اگر قرار بود بلیت بخرند ، خود را به سایت مسابقات می رساندند و بلیت می خریدند تا آن شب و آن ساعت در ورزشگاه آزادی باشند.
اصلا شاید خیلی از این خانم های محترم به عنوان ماموریتی کاری کنار تیم ملی ایران در ورزشگاه دوازده هزار نفری قرار گرفته بودند اما از یاد نبریم آنها اگر نبودند ، امروز این هیجان برگزاری مسابقات را در تهران لمس نمی کردیم.
یادم هست سال 1384 ؛تیم ملی با بحرین بازی داشت. مسابقه ای که اگر می بردیم ، می رسیدیم به جام جهانی. بازی افتاده بود درست در کوران انتخابات ریاست جمهوری. رئیس دولت اصلاحات آن روز خودش تصمیم گرفته بود به ورزشگاه برود. آن روز گروهی از فعالان حقوق زنان جمع شده بودند که بیایند ورزشگاه . 40 یا 50 نفری بودند. مهرعلیزاده و محمد باقر قالیباف در ورزش و نیروی انتظامی (ان روز فرمانده میدان محمد طلایی بود از نزدیکان به قالیباف که هنوز در نیروی انتظامی بود) ، هر دو نمی خواستند موضعی منفی درباره ورود بانوان داشته باشند تا شاید اثری منفی در نتایج برای شان نداشته باشد. دولت اصلاحات هم که اصلا دلیلی برای ممانعت از ورود بانوان به ورزشگاه ها نمی دیدند و مجبور به اجرای تکلیفی بودند که گروه های ارزشی بر اجرایش پافشاری داشتند.
آن جماعت اما با پلاکاردهای رادیکال آمده بودند.فکر می کردند سد را می شکنند ، می روند داخل و دیگر درهای استادیوم ها تا ابد به روی دختران باز می شود.آنها آن روز ابتدا برخورد تندی را دیدند و در نهایت به شکلی وارد شدند و دو ردیف از وی آی پی ورزشگاه در اختیارشان قرار گرفت. اتفاقی که اخرین حضور بانوان در ورزشگاه های فوتبال شد. حتی برای دختران خبرنگار!
آن زمان دخترها هم والیبال می دیدند و هم بسکتبال . لیگ برای شان آزاد بود. بعد از آن اتفاق و آن روز اما سختگیری ها خیلی بیشتر شد. فشارها به سمتی رفت که در دولت احمدی نژاد مراجع مذهبی به طور رسمی مخالفت شان را که تا قبل از این نظر مشورتی بود ، علنی کردند. دیگر درهای سالن های والیبال و بسکتبال را هم روی خانم ها بستند. شرایط مان شد شرایطی که امروز برای ورود بانوان به استادیوم ها داریم
حالا هم همه ما دنبال حل یک مشکلیم. ورود خانواده ها به ورزشگاه ها. تازه قبل از همه ما ، دولت ، وزارت ورزش و معاونت بانوان است که دارد در خط مقدم می جنگد. روزی محمود گودرزی می گفت:«رفتم نشستم و گفتم تکلیف را مشخص کنید ، یا خانم ها می آیند و ما در تهران والیبال برگزار می کنیم یا قیدش را می زنیم.» این حضور 300 نفری حاصل همان نشست است. سال بعد این 300 نفر احتمالا می شوند 700 نفر و سال های بعدش با کم شدن حساسیت ها و دیدن اینکه قرار نیست با آمدن خانم ها به ورزشگاه ، سقف ورزشگاه روی سرمان آوار شود ، حساسیت ها هم کم می شود.
این حقیقتی است که باید همه یادمان باشد. ما برای رسیدن به آزادی های مشروط نیاز به رفتارهای رادیکال نداریم. باید رفرم کنیم. باید دنبال تغییر محسوس باشیم. دنبال تغییری که نیاز به تنش نداشته باشد. بیایید باور کنیم آن خانمی که به حکم وظیفه مامور شده تیم ملی والیبالش را تشویق کند ، درست هم سو با همه آنهایی پیش می رود که هدف شان بازکردن درهای استادیوم ها به روی بانوان است.
41258
نظر شما