محمد دادکان دوباره می تازد:« برای معاون رئیس جمهور زشت است که نامزد نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا شود.»
رئیس سابق فوتبال کشور این را حق خود می دانست که به عنوان یکی از نخبگان اصولگرای فوتبال از سوی فدراسیون برای این سمت کاندیدا می شد اما چون همیشه از سوی اداره کنندگان دولتی فوتبال نادیده گرفته شد تا لب به انتقاد بگشاید. او نامزدی رئیس سازمان ورزش را ننگی برای فوتبال کشور می داند. حادثه ای که شان ورزش ملی مان را از بین می برد. اما آیا به واقع باید ماجرا اینگونه سیاه دید که دادکان نقل می کند؟ چه ایرادی دارد تا رئیس ورزش ایران خود را در نهادی بین المللی به رای بگذارد؟ نه این است که در همه سال های اخیر از توسعه روابط منطقه ای مان سخن به میان آورده ایم؟ حالا متولی دولتی مان بر ورزش به رای کشورهای آسیایی گذاشته می شود تا در رقابت با نمایندگانی از کشورهایی که بسیاری از آنها همسایگان مان هستند عیار گفته های مان درباره دیپلماسی ایرانی و مدیریت جهانی نمایان شود.
6 نامزد از کشورهای سری لانکا ، ایران ، نپال ، پاکستان ، قرقیزستان و هند این ذهنیت را خیلی ساده تداعی می کند که عالی ترین مقام اجرایی ورزش ایران بتواند مرد منتخب مجمع کنفدراسیون فوتبال آسیا از صف 46 نفره رای دهندگان باشد که ما قدرت بزرگ فوتبال آسیاییم ، نقشی اساسی در مناسبات بین المللی داریم. اصلا ما بودیم که با رای علی کفاشیان مان توانستیم بن همام را صاحب کرسی عضویت در هیات اجرایی فیفا کنیم پس این حق مسلم مان است که حالا یک کرسی آسیایی در فوتبال آسیا از او داشته باشیم.
پس چرا باید به سعیدلو برای به رای گذاشتن محبوبیت بین المللی اش ایراد بگیریم؟ نامزدی او یعنی بدنه فوتبال ایران این توان را در خود دیده تا بتواند برای رسیدن به صندلی نایب رئیسی AFC حداقل 15 رای جمع کند. حتما سعیدلو و کفاشیان تمام زوایای این تصمیم شان را بررسی کرده اند که وارد رقابتی بین المللی شده اند. شرکت در مجمعی که تفاوت های بسیاری با مجامع ملی مان دارد. آنجا دیگر افراد منتخب با رای رئیس هیات هایی که خودشان باید به تائید سازمان ورزش برسند ، انتخاب نمی شوند . آنجا دیگر کسی نمی تواند معترض به مجمع فرمایشی باشد . اینکه آقای رئیس در اوج اعتماد به نفس و البته اطمینان، خود را می آزماید مفهومش باید در دست داشتن آرای کامل برای گرفتن رای اعتماد باشد که در غیر این صورت ایستادن برابر رقیب سریلانکایی که 4 سال قبل بیش از سی رای بدست آورده و یکی از صاحب نفوذترین ارکان تشکیلات فوتبال آسیایی است غیر از تحقیر عایدی را برای ورزش ایران به همراه نخواهد داشت. نکته ای که حتما سعیدلو و کفاشیان از آن آگاهی دارند و با آگاهی پا به میدان رقابت گذاشته اند که اگر غیر از این باشد باید همه تصمیم های مدیریتی دیگرشان را هم به دیده تردید نگریست.
دادکان خرده گرفته در شرایطی که معلوم نیست بعد از گوانگژو چه کسی بر مسند ورزش کشور می نشیند چرا باید سعیدلو نامزد شود . سعیدلو ، معاون اجرایی سابق رئیس جمهور که حتی اگر از ورزش برود ، سفیر ایران در کشوری چون انگلستان می شود . سعیدلو یکی از اعضای بدنه دولت است . پس چنانچه او به مقامی آسیایی برسد دیگر بهانه ای نیست که مردی چون محسن صفایی در آسیا علیه فوتبال ملی ما دسیسه کند. حتما همه در یک سو برای تعالی فوتبال ملی ایران قدم بر می دارند و نیازی نیست تا رئیس جمهور در برنامه زنده تلویزیونی از دسیسه علیه فوتبال ملی توسط یک گروه مطرود سیاسی سخن بگوید.
مگر اینکه مردان دولتی مشی غیر از این نسبت به هم داشته باشند. پس چرا باید فوتبال ایران این فرصت را از دست بدهد. کاندیداتوری سعیدلو عیار ورزش مان را در دولت های نهم و دهم محک می زند. چه او انتخاب شود ، چه البته اگر به زعم محمد دادکان در این مسیر مغلوب لقب بگیرد.
نظر شما