«باید امروز برای مدال طلا می جنگیدیم.» حسن ورپشتی این جمله را می گوید. او که صبح امروز همراه با دو عضو دیگر تیم ملی دوچرخه سواری ایران به مدال برنز مسابقات رسید. آنها که با ثبت یک رکورد 44.4 ثانیه ای توانستند باعث شگفتی کادرفنی تیم ملی شوند. رکوردی که اگر در مرحله قبل برای شان کسب شده بود حتی می توانست تیم ملی ایران را صاحب شانس مدال طلا کند. چون آن وقت آنها به جای ژاپنی ها با چینی ها بر سر مدال طلا می جنگیدند. ورپشتی درباره اینکه چرا دو رکوردشان در دو روز متوالی نزدیک به سه ثانیه فاصله داشته ، می گوید :« مشکل این بود که ما دیروز خسته بودیم و نتوانستیم خیلی خوب رکاب بزنیم.» این جملات را تقریبا با کمی تغییر فارسی نژاد و پراش هم درباره مدالی که از دست دادند می گویند. اگرچه همین تک مدال برنز هم موفقیتی بزرگ برای فدراسیون بحران زده دوچرخه سواری ایران بود.
تیمی که حتی می توانست در فینال های روز دوم بازی ها به دومین مدال برنز هم دست یابد. رقابتی که در آن علی حقی ، قهرمان پیست آسیا در رشته 4 کیلومتر از حریف چینی اش جا ماند.
اما چرا ورزشکاران ما نتوانستند صاحب مدالهایی خوشرنگ تر شوند؟ این سئوالی است که مارکوس مربی موفق تیم ملی دوچرخه سواری که تنها 3 ماه با شاگردانش تمرین کرده برایش پاسخی مشخص دارد:« این خیلی سخت نیست. ما در تهران روی پیست سیمانی تمرین می کنیم و پیست چوبی نداریم. این خیلی سخت است که بچه های مان فقط 5 روز روی پیست چوبی تمرین کردند. فکر می کنم همین مدال و این رکوردهای بچه ها خیلی برای مان خوب بود. » مارکوس که از مربیگری تیم ملی سوئیس به ایران آمده است درباره روند تیم ملی در روزهای آینده می گوید: «ما در 4 کیلومتر تیمی هم شانس مدال داریم و البته رشته های دیگری هم هست که هنوز می توانیم در آنها خوب کار کنیم. شاید اگر تنها 10 روز دیگر زمان داشتیم که بچه ها روی پیست تمرین کنند شرایط هم خیلی بهتر می شد.»
او از برنامه های آتی اش هم می گوید. از اینکه اگر در ایران ماندگار شود تغییراتی ساختاری در این رشته خواهد داشت؛ «فعلا تا ماه مارچ 2011 قرارداد دارم. اگر ماندنی شدم خیلی کارها هست که باید انجام بدهم. در سه ماه خیلی کم می شد که بتوان تغییراتی در نحوه تاکتیک های تیم داشت. من فقط سعی کردم آمادگی بچه ها را بالا ببریم و خوب تمرین کنیم.»
او همچنین درباره افت کیفی بازی های ورزشکارانش در رقابت های بعد از ظهر می گوید:« فن ها را روشن کرده بودند. شما دیدید که هم رقیب کره ای و هم ورزشکار هنگ کنگی رکوردهای شان افت داشت. سرعت باد باعث می شد رکابزنان از سرعت شان کم کنند. »
نکته ای که علیرضا حقی هم درباره اش می گوید: «البته مهمتر از همه چیز نداشتن امکانات است. روزی که من قهرمان آسیا شدم ورزشکار کره ای که طلا گرفت ، ششم شد. اما او الان کجاست و من کجا! آنها امکانات دارند و ما...» و ادامه می دهد:« درباره فن ها که گفتید وقتی روز اول فن ها روشن شد همه ما داشتیم از روی پیست پرت می شدیم. به هر حال شرایط سختی است دیگر . من نمی توانستم خیلی روی پیست پایین ببرم چون می ترسیدم بیفتم. این اتفاق برای بچه های تیمی مان هم دیروز افتاد.»
نظر شما