اختلاف مواضع میان چهره های شاخص منتسب به اصولگرایی و نیز چالش میان نهادهای تحت کنترل آنها قابل پنهان ماندن نیست و آنها بعضا در شرایط مختلف و در برابر موضوعات مختلف مواضع متفاوتی اتخاذ کرده و حتی این اختلاف دیدگاهها را در قالب عبارات تند در برابر نگاه حساس و تیز بین مردم به سطح رسانه ها می کشانند.در برابر این اختلافات و نمودهای آنها چهار واکنش محتمل است:
الف:پذیرش اختلافات و تلاش برای حل آنها
ب.نفی اختلافات وطبعا عدم تلاش برای وحدت
ج.پذیرش اختلافات وعدم تلاش برای رفع آنها
د.نفی اختلافات و تلاش برای ایجاد وحدت!
متاسفانه تعدادی از اصولگرایان مطرح با گزینش راه چهارم از یک سو اختلافات را نفی کرده و از سوی دیگر می کوشند با برگزاری جلسات،وحدت اصولگرایان را سامان دهند!
این روش هواداران را در برابر پارادوکسی حل نشدنی و تناقضی آشکار قرار می دهد و از خود می پرسند اگر اختلافی نیست پس چه لزومی به تلاش های وحدت بخش است(!) و اگر اختلافات وجود دارد و حجم و عمق آن تا حدی است که شکاف هایی را پدید آورده است ؛ پس چرا انکار می شود.به عبارتی گزینش راه چهارم به این معناست که دردی وجود ندارد ولی با تمام توان هم در پی دارو می گردیم!؟
واقعیت آنست که از سوی دیگر، نفی اختلافات در حالی که هر روز میان مجلس و دولت و شهرداری و ... که همگی داعیه اصولگرایی دارند درگیری‌های لفظی و قانونی صورت می گیرد ،بی احترامی به شعور مردمی است که هر روز این درگیری ها را شاهدند هر چند که بسیاری از این بحث ها بواقع شکاف نیست و اختلاف های کارشناسی طبیعی است.
202م
نظر شما