خوش‌شانسی‌های این فدراسیون بی‌برنامه

از برکناری نمی‌ترسم. جمله متهورانه رئیس فدراسیون فوتبال بعد از دو سال حضور در این فدراسیون آنقدر قابل پیش‌بینی بود که کسی با شنیدن آن دچار مشکل جسمی نشود. 3 سال اخیر بدون تردید بدترین روزها و هفته‌ها را برای این فدراسیون رقم زد. روزهای کابوس‌وار تعلیق، بی‌برنامگی و تردید فدراسیون برای انتخاب سرمربی تیم ملی آن هم در حساس‌ترین روزها، نتیجه مشقی بود که سازمان تربیت‌بدنی به عنوان متولی اصلی ورزش به این فدراسیون گفته و آن را مو به مو دیکته کرده بود. فدراسیون فوتبال بدون تردید در این 89 سالی که از تأسیسش می‌گذرد، کمتر روزهایی را مانند این روزها به یاد دارد و افسوس که در این میان هیچ کس به وظیفه‌اش عمل نکرد.

سازمان تربیت بدنی مانند پرسپولیس و استقلال (که پیش از انتخابات قرار بود آن را بلافاصله بعد از انتخابات به مردم واگذار کند)، فدراسیون را هم به حال خود رها کرده و مشخص نیست چه خوابی برای پرهیاهوترین فدراسیون کشور دیده است. در این میان آنچه به کمک فدراسیون فوتبال و مدیران بالادستی‌اش آمده تا همچنان به وعده‌ها و مدل خاص برنامه‌ریزی‌شان ادامه دهند، موج سیاسی روزهای پرالتهاب انتخابات بود که نه تنها فوتبال و ورزش که همه مقوله‌های دیگر را هم زیر سایه خود محو کرد.

در این میان فریاد رسانه‌های مکتوب یا بلند نشد و یا اگر هم بلند شد به دلیل اقبال نامساعد اهالی ورزش به روزنامه‌‌های ورزشی در این ایام به جایی نرسیدتا عملاً شاهد هیچ حرکت مثبتی برای اصلاح امور مدیریت ورزشی و بخصوص فوتبال نباشیم. در این میان چشم امید همه به رسانه‌ ملی بود تا حداقل با ترتیب دادن برنامه‌ای انتقادی دست به کاری مناسب بزند که بدسلیقگی مدیران ورزشی سازمان صدا و سیما باعث شد این برنامه با تأخیری طولانی و فوق‌العاده ضعیف روی آنتن برود تا با کمترین زهر، برای آسیب رساندن به چارچوب مدیریتی فوتبال اثری ناچیز داشته باشد.

فدراسیون فوتبال به این ترتیب در بدترین روزهای حیات فوتبال، با مجموعه‌ای از خوش‌شانسی روبه‌روست که به مدیرانش برای بقا کمک فراوانی می‌کند. آنها امیدوارند با آغاز لیگ همه چیز از شکل احساسی و تند خود خارج شده باشد تا آنها بتوانند با ادله فراوان، خود را موجه جلوه دهند. شاید رئیس فدراسیون فوتبال یکی از مدیران با سابقه کشور باشد که همین‌گونه هم هست اما انتخاب او برای فدراسیون فوتبال یکی از بدترین تصمیم‌های مدیریتی سازمان ورزش بود. سازمانی که خود در این ناکامی باید در صندلی ردیف اول متهمان بنشیند.