این روزها در ورزش، ابهام زیاد دیده میشود. در همه چیز ابهام وجود دارد. در قرارداد بازیکن، در بازی کردنش، در پول تیمهای صنعتی، در مربیگری کردن مربیان و در خیلی چیزهای دیگر. اصولاً فوتبالی که اساساً تمام ذاتش از مسائل گنگ تشکیل شده چرا نباید تا این حد ابهام داشته باشد؟ فوتبالی که با همه بیدر و پیکریاش حتی یک نفر آدم لایق ندارد که او را بر مصدر امور بنشاند و در فدراسیونهای دیگر به دنبال آدم میگردد، شایسته هر اتفاق منفی و ناپسندی است.
این فوتبال نه تنها از جامجهانی که باید از دیگر موهبات فوتبالی دنیا هم محروم شود. اگرچه حذف از جام جهانی برای درصد قابل توجهی از 204 عضو فیفا فاجعهای بزرگ محسوب میشود و مدیران آن را به انزوا میبرد؛ اما در کشور ما چنین اتفاقی نمیافتد چون اصولاً نرفتن ما به جام جهانی فاجعه نیست. ما میخواستیم با معجزه، کره شمالی و جنوبی را شکست بدهیم و حالا این معجزه اتفاق نیفتاد. مورد خاصی نیست که رئیس فدراسیون یا مقام بالاتر از آن رئیس سازمان تربیت بدنی را بترساند و خدای ناکرده آنها را در برابر مردم جوابگو کند.
این نابهنجاری آزاردهنده، آنقدر در این روزها عادی شده که دیگر مردم در برابر آن واکنشی متعجبانه بروز ندهند. آنقدر عادی که حتی صدا و سیما هم وادار به واکنشی مناسب در قبال آن نشود و با اتخاذ موضعی منفعلانه به پیش رفتن برنامههای سازمان ورزش و فدراسیون فوتبال کمک کند. این فرآیند البته مورد رضایت سازمان ورزش هم هست.
سازمانی که چند ماه پیش میخواست تنها برنامه منتقد خود را از گردونه برنامههای رسانه ملی خارج کند و با اقبال عمومی، نتوانست و حالا مشکلی برای پیاده کردن طرح 5 ماه پیش ندارد. رسانه ملی آنقدر دیر از پوسته فعالیتهای سیاسی بیرون آمد و متوجه فدراسیون فوتبال شد که مدتها از حذف تیم ملی از جام جهانی گذشته بود.
برنامهای که روی آنتن رفت هم آنقدر تیز نبود که با وجود خلأ زمانی قابل توجه از زمان حذف تا زمان اجرا، مردم را درگیر این ماجرا کرده و سازمان ورزش را به انجام تصمیمی وادار کند. این خواب، مدتهاست که مدیران تصمیمگیرنده و سیاستگذار در وادی ورزش رسانه ملی را تهدید میکند. آنها اگر زمستان 87 هم به باقی ماندن برنامه 90 رأی دادند نه به دلیل خواست خود که به دلیل اقبال بالای عمومی نسبت به این برنامه بود.
ورزش رسانه ملی نه در بخش سیما که در صدا هم با این روند روبهروست. اگرچه در رادیو شبکهای به نام ورزش داریم ولی این شبکه به دلیل تفکر سنتی حاکم بر آن و افراد صاحب نفوذ در آن عملاً جایگاهی در تصمیمات علمی ندارد. با این اوصاف، باید امیدوار بود خوابی که در تابستان، مدیران تأثیرگذار در عرصه ورزش صدا و سیما را در بر گرفته، پایان یابد تا شاید اتفاقی مثبت در این مقوله را شاهد باشیم.
نظر شما