علی جوادی
اگر کسی در فوتبال ایران بتواند عنوانی را که ژوزه مورینیو در فوتبال دنیا به دست آورد، به نام خود ثبت کند، آن فرد بدون تردید محسن خلیلی است. بازیکنی که آنقدر خاص بود که در خانواده‌ای تمام استقلالی، پرسپولیسی شد. او برای خاص بودن در این فوتبال البته دلایل قانع‌کننده دیگری هم داشت.
بازیکن نازی‌آبادی فوتبال ایران بعد از دوره‌ای نه چندان موفق راهی تیم گمنام جوانان شریعتی شد تا پس از یک سال به معدن بازیکن‌سازی فوتبال ایران پناه بیاورد. خلیلی با این امید راهی بانک ملی شد که مانند مهدوی کیا و کاظمیان و بزرگان دیگر که برای خود شأن و جایگاهی در این فوتبال به دست آوردند، دارای منزلتی دست نیافتنی شود. قراردادش با سایپا توانست او را به آرزوهای دوران کودکی‌اش نزدیک کند. او برای رسیدن به پیراهن مورد علاقه‌اش فقط کافی بود یک فصل در لیگ برتر بدرخشد و این اتفاق افتاد. حضور او در پرسپولیس با مدیریت حبیب کاشانی در این تیم همزمان شد. شاید این را باید به خوش‌اقبالی‌های او در فوتبال باشگاهی اضافه کرد. چون مدیر توانست بعد از مدتها پای افشین قطبی را به ایران باز کند تا او رابطه‌ای دوستانه با سرمربی تیم جدیدش برقرار کند. رابطه‌ای که البته در اوج کشمکش‌های درون تیمی به او کمک نکرد جایی ثابت در ترکیب تیم داشته باشد و چند بازی را به نیمکت تبعید شد. تصمیمی که برخلاف خواست سرمربی و فقط برای آرامش یکی از سوپراستارهای تیم و به مدد مربی تیم گرفته شد. این رابطه بعدها زمانی که سرمربی، سرانجام به تیم ملی رسید، به او اجازه داد در نبود رقیب باشگاهی‌اش، در تیم ملی مشکلی برای بازی نداشته باشد. خلیلی که نقشی غیر قابل انکار در قهرمانی پرسپولیس در لیگ هفتم داشت، در تیم ملی چندان خوش‌شانس نبود. او یا به اردو دعوت نمی‌شد یا برای تیم بازی نمی‌کرد که در هر دو صورت باعث می‌شد رؤیاهای او به موفقیت در رده باشگاهی محدود شود.
محبوب‌ترین بازیکن قرمزها که بخصوص در داربی عملکردی درخشان داشت، بعد از جراحی زانو برای درمان مصدومیتی کهنه، زمانی برای بازی آماده شد که تمام فصل را از دست داده بود. به این ترتیب او باید به بازی در تیم ملی امید می‌بست، امیدی که در بازی با کره شمالی به غم بزرگ او و سرمربی تبدیل شد. او این بار هم خاص بود. آنقدر خاص که تنها 53 ثانیه بعد از ورود به زمین به دلیل نامشخصی مصدوم و بعد هم تعویض شد.
نظر شما