علایی نوشته است : سالیان درازی است که اکثر کشورهای عربی چه با اسم جمهوری و چه با اسم پادشاهی با حکومت های استبدادی و خشن اداره می شوند. ویژگی مشترک این حکومت ها این است که وقتی فردی در رأس دولت قرار می گیرد دیگر حاضر به ترک قدرت و کنار رفتن از حاکمیت نیست و خود را بهترین تأمین کننده خواستههای مردم و منافع ملی کشور می داند. در این کشورها هر نوع مخالفت با رئیس حکومت و یا مخالفت با سیاست های حاکم بر کشور براندازی تلقی شده و اصولا حق مخالفت با دولت عملا به رسمیت شناخته نمی شود.
وی افزوده است : هیچ سازوکاری برای کنار گذاشتن قانونی افراد در رأس حکومت وجود ندارد و تنها مرگ و یا کودتا و یا حرکت های گستردة مردمی میتواند به عمر آنها پایان دهد. این روسا به حکومت های 20 ساله و 30 ساله هم قانع نیستند و تمایل دارند تا آخر عمر در رأس کشور خدمتگزار مردم باشند.
علایی درباره اعتراضات اخیر در مصر و تونس نوشته است : اگر به شعارهای مردم چه آنان که با ندای الله اکبر به خیابانها آمدند و چه آنها که با مرگ بر دیکتاتور به تظاهرات پرداختند بنگریم چند خواسته بیشتر نیست که اهم آنها عبارتند از: کنار رفتن حکومت های فاسد مادام العمر، برگزاری انتخابات آزاد به گونهای که مردم بتوانند با خواست خود افرادی را به حکومت بنشانند و هرگاه که آنها را نپسندیدند از کار برکنار کنند، آزادی دین و انجام آزادانه مناسک مذهبی، آزادی بیان، مطبوعات و رسانه ها، عدم وابسته بودن حکومت به قدرت های بیگانه و.....آیا این ها چیز بدی است؟ حضور مردم کشورهای مصر، تونس و یمن در خیابانهای این کشورها، تحول عظیمی است که اگر به خوبی دنبال شود و به ثمر برسد می تواند دنیای جدیدی را در خاورمیانه رقم بزند و در چنین شرایطی است که مردم فلسطین هم می توانند انتظار داشته باشند با انتفاضه جدیدی خود را از زیر سلطه اسرائیل نجات دهند.
متن کامل مطلب وی را اینجا بخوانید.
نظر شما