خاورمیانه روزهای دست و پا زدن در آتش را تجربه می کند و این در حالیست که دود این انقلاب ها بر فراز تل آویو سنگینی می کند . توماس فریدمن ستون نویس خوش نام نیویورک تایمز در یادداشتی در این خصوص می نویسد: در حالی که رهبران مصر و اردن هر دو این روزها در مقام اتهام از سوی شهروندان خود قرار گرفته اند، دو حقیقت برهنه و عریان پیش روی ما قرار گرفته اند: هر آنچه که در این دو کشور متحد ایالات متحده در خاورمیانه رخ دهد، سکولارهای مدرن که تاکنون قدرت انحصاری را در دست داشته اند، ضعیف و ضعیف تر خواهند شد و گروه هایی مانند اخوان المسلمین قوی تر . مشخص است که دولت آتی در مصر صبوری و فضایی را که در اختیار حسنی مبارک برای تعاملات خاورمیانه بود، ندارد. حسنی مبارک قدرت مانور را داشت. این نسخه برای کابینه جدید اردن هم قابل پیچیدن است. اشتباه نکنید: مناقشه میان فلسطین و اسرائیل اندک ارتباطی به خیابان ریختن مردم قاهره و اسکندریه مصر ندارد. اما این مناقشه از این ناآرامی ها تاثیر می پذیرد.
خالد شیکاکی از تحلیل گران مسائل مصر در این خصوص می گوید: اگر اسرائیل گام های جدی برای صلح با فلسطیم برندارد ، دولت آتی در مصر چاره ای نخواهد داشت جز فاصله گرفتن از این رژیم. دولت آتی نمی تواند همان رویه ای را داشته باشد که حسنی مبارک داشت . با توجه به تغییر و تحولات جاری در منطقه، اگر اسرائیل همچنان به سیاست های وحشی گرانه خود ادامه دهد، بی شک تمام دوستان عرب خود را از دست می دهد.
بگذارید شفاف تر بگویم: اگر اسرائیلی ها حادثه مصر را ابزاری بدانند برای اثبات غیرممکن بودن مذاکره با فلسطین، باید منتظر باشند تا همگان آنها را رژیمی آپارتاید گونه بخوانند. اسرائیل قطعا در آن فضا تنها می تواند در کرانه باختری مانور دهد و البته جزیره ای یهودی نشین باشد در محاصره مخالفان و منتقدان عرب.
سلام فیاض نخست وزیر دولت موقت در این خصوص می گوید: امروز مشروعیت و اعتبار شما بر پایه آنچه است که بروز می دهید. دیگر زمان این قبیل ادبیات ها گذشته است که: با من معامله کنید چرا که دیگران بدتر هستند.
متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید
نظر شما