وقتی ماجرا لو رفت، حتی وزیر ارتباطات در مصاحبه‌ای گفت که «تقلب» صورت گرفته و اسامی تقلب‌کنندگان بزودی اعلام می‌شود. وعده‌ای که هرگز به اجرا و عمل درنیامد و فقط یک میلیون رأی فردوسی‌پور دوباره برگشت و او و برنامه «۹۰»، عنوان «بهترین مجری و برنامه» را با رأی مردم و البته به اذعان خود مسئولان تلویزیون دریافت کردند. اما فقط چند هفته بعد از آن، همین «برنامه برتر ۹۰» تعطیل و مجری‌اش نیز خانه‌نشین شد. در مورد دلیل این تصمیم، خیلی حرفها زدند و نوشتند. ولی در یک جمله؛ عیبش این بود که اسرار هویدا می‌کرد.
* کسانی که کرکره بهترین برنامه از نظر مردم ایران در ۲۰ سال گذشته را پایین کشیدند و مجری‌اش را به خانه فرستادند، لابد تصورشان این بود که از دل برود، هر آن که از دیده برفت. ولی به رغم چند ماه برنامه نداشتن و بیرون ماندن و حتی مسابقه فوتبال را گزارش نکردن، باز هفته گذشته عادل فردوسی‌پور در نوزدهمین جشن حافظ با «انتخاب مردم» به عنوان «بهترین مجری تلویزیون» برگزیده شد.
* برای هر «انتخاب» بدون تردید «رقیب» وجود دارد و باید ویژگی‌هایی ممتاز و متمایز نسبت به دیگران داشت تا در صدر ایستاد. مردم ایران که برای دومین بار در طول ۴ ماه به فردوسی‌پور «آری» گفتند، رأی و نظر آنان حامل یک «نه» بزرگ و آشکار به طرف مقابل نیز هست. مردم پیامی صریح فرستادند که چه کسی باید از شبکه ۳ برود و چه شخصی باید برگردد.
* اگر تلویزیون ایران متعلق به بخش خصوصی بود، شاید گفته می‌شد که ملک شخصی فلان افراد است و آنها می‌توانند نظر خود را از رأی میلیون‌ها نفر هم برتر بدانند. اما رسانه‌ای که چند هزار میلیارد تومان در سال از بودجه عمومی کشور (بیت‌المال، جیب و سفره آنها) دریافت می‌کند، به هیچ وجه نمی‌تواند چنین بگوید. مردمی که چه بسیار مشکل و معضل اقتصادی و معیشتی دارند و به رغم اینها، دو بار در مدت زمان کوتاه عادل فردوسی‌پور را به عنوان بهترین مجری دو دهه اخیر انتخاب کرده‌اند و البته بخش اعظم پول و بودجه تلویزیون را هم می‌دهند، حق‌شان است که بگویند: چه شخصی را دوست دارند و می‌خواهند و چه کسی را نه.
۵۷۵۷
نظر شما