به گزارش خبرآنلاین، دیاکو حسینی به بررسی حاشیه های مطرح شده در نشست خبری وزیر خارجه پرداخت. سوالی که مخالفان بسیار بر روی آن مانور دادند و دستمایه انتقاد قرار دادند این بود که ظریف در توئیتی در بهمن ماه 97 نوشته بود که ارزش برجام در حد جوهر روی کاغد است. در سال بعد نیز گفته بود که اگر زمان به عقب برگردد بازهم آن را امضا می کند. در این راستا کیهان نیز پرسید که اگر ارزشش در این حد است پس چرا بار دیگر امضا می کنید. حسینی درباره این مسائل مطر شده گفت: آقای ظریف مانند هر وزیر خارجه دیگری در دنیا ، گاهی مخاطب داخلی را هدف قرار می دهد و گاهی مخاطب خارجی را در نظر دارد. این صحبت های آقای دکتر ظریف مخاطب خارجی دارد. درست است که برجام دستاوردهای سیاسی خوبی برای ایران داشت ولی وقتی وزیر امور خارجه با مخاطب خارجی صحبت می کند، باید به آنها نارضایتی ایران را یادآوری کند. در غیر اینصور چرا سایر کشورها باید تلاش کنند که رضایت ایران را جلب کنند؟ این مساله تنها برای وزیر نیست. ما در رابطه با رهبری همین را می بینیم وقتی ایشان می فرمایند که برجام خسارت مطلق بود ما باید این هوشمندی را داشته باشیم که مخاطب رهبری در این بیانات غرب است. البته ما فارغ از مخاطب قرار دادن غرب، در واقعیت هم از برجام راضی نیستیم. قرار هم نیست باشیم! دقیقا نکته اش همین است که ایران به طور مطلق راضی نیست؛ همانطور که آمریکا هم کاملاً راضی نیست. توافق یعنی همین! در توافق شما به یک امتیازات مثبتی می رسید و درازای آن یک امتیازاتی را از دست می دهید و ان چیزی که از دست می رود موجب نارضایتی می شود.بنابراین گفته دکتر ظریف درباره برجام ناشی از همین تفاوت است که متاسفانه بعضی دوستان و منتقدان ما در داخل یا عامدانه یا ناشیانه از عدم دانش کافی، این ها را با هم خلط مبحث می کنند و باعث تنش داخلی می شوند.
حسینی همچنین در بررسی سوال کیهان مبنی بر اینکه اگر برجام در دو صفحه جمع می شد چرا حاصل آن 150 صفحه شد گفت: کیهان در این دو سال اخیر اثبات کرده است که شما هر حرفی بزنید جوابی سفسطه آمیز برای شما دارد. موضوع این نیست که بخواهیم کیهان به درستی یک استدلال را متقاعد کنیم. آنها دنبال استدلالی می گردند که هرچقد پایه های آن منطقی و یا سست باشد، بتواند آن را در برابر دولت و این نگاه دیپلماسی استفاده کنند. محرک کیهان و طیف نزدیک به آن، انگیزه سیاسی کسب قدرت است نه کشف حقیقت؛ بنابراین تلاش برای مجاب کردن آنها بی معناست.توافقی که صد و پنجاه صفحه دارد، نشان دهنده دقت در جزییات است. گاهی خیلی از توافقات را می شود شفاهی هم انجام داد. گاهی و در برخی توافقات اصلا لازم نیست مکتوب شود. اما وقتی در این زمینه صحبت از جزییات مفصل می شود بخاطر این است که امکان تقلب را تا جایی که می شود کاهش دهید و جزئیات تعهد را روشن کنید. چون بی اعتمادی از بین ایران و آمریکا بسیار زیاد است؛ بنابراین وارد این مقدار از جزییات شده ایم. منظور آقای ظریف این است که اگر طرف ما تنها اروپا بود می توانستیم در دو صفحه برجام را ببندیم چون میزان بی اعتمادی ایران و اروپا بسیار کمتر در مقایسه با بی اعتمادی میان ایران و آمریکاست. البته کسی میتواند استدلال کند که برجام برای طرف ایرانی به اندازه کافی راه های تقلب آمریکا را نبسته است یا می توانست بهتر از این عمل کند. تردیدی نیست اما این تفاوت دارد با اینکه بگوییم تمام 150 صفحه برای فریب دادن ایران بود.
این کارشناس سیاست خارجی درباره انگیزه مخالفان و اینکه چرا هیچ جوابی آنان را قانع نمی کند گفت: باید از خودشان پرسید اما متاسفانه در یک قاعده عمومی، انگیزه های سیاست داخلی به صورت اسف انگیزی سیاست خارجی ما را تحت تاثیر خود قرار داده و این موضوع در جاییکه باید اتفاق نظر نسبی درباره اهداف و شیوه های دستیابی به آنها وجود داشته باشد، بصورت های بسیار مخربی عمل می کند. ادعا نمی کنم که این اشتباه فقط از طرف مخالفان دولت سرمی زند. گاهی می بینیم که طرفداران دولت هم با تعصبات غیرضروری و دو قطبی سازی های ناموجه، به چرخه باطل دامن می زنند. این رفتار از جانب هرکسی که سر بزند اشتباه محض است. به این دلیل که هرچند سیاست خارجی ادامه و در ارتباط با سیاست داخلی است ولی به این معنی نیست که افراد برای کسب قدرت سیاسی این مجوز را دارند که منافع ملی را در رقابت های بین المللی قربانی کنند. رسیدن به منافع ملی مستلزم قربانی کردن حدی از جاه طلبی ها در سیاست داخلی است. شاید تا نیم قرن آینده، این جناح هاف احزاب و منافع آنها که امروز می شناسیم، وجود نداشته باشند اما تصمیمات ما در سیاست خارجی تا قرن های آینده اثراتش را به جا خواهد گذاشت.
مشروح این گفت و گو را اینجا بخوانید.
23311
نظر شما