کشور ما استعداد عجیبی دارد برای تبدیل هر چیزی به چیز دیگر حتی اگر «چیز دیگری» که در فرآیند مألوف پدید می‌آید در واقع «ضد» همان «چیزی» باشد که اول کار بوده است.
[می‌دانم که بعد از خواندن پاراگراف بالا، خیلی‌ها با خودشان می‌گویند: «یعنی چی؟» بی‌خود می‌کنند می‌گویند یعنی چی، مگر توی این مملکت کم حرف بی‌معنی شنیده‌اند و تازه از شنیدنش مجاب هم شده‌اند؟ این هم روش.]
گفته می‌شود که بنابه حکم معاون مدیرکل توسعه منابع انسانی سازمان میراث‌فرهنگی و گردشگری، امام جماعت این سازمان باید بعد از این دورکاری کند.
[ظاهراً خبر را «صراط» منتشر کرده است، العهده علی‌الراوی.]
- بعید نیست از فردا آبدارچی دفتر هم مجبور شود در منزل دورکاری کند. چایی را در منزل دم کند و با آژانس بفرستد.
- حالا با این حساب حاج‌آقا نماز جماعت را چه می‌کند؟ آیا دورکاری اتصال صفوف نماز را به هم نمی‌زند؟
- البته دورکاری در بعضی از مشاغل سابقه دارد مثلاً ریاست جمهوری، نمونه‌اش هم همین برادر ارجمند مشهدی هوگو چاوز؛ رئیس‌جمهور کشور دوست و برادر و سوسیالیست ونزوئلا که دائم اینجاست و از ایران در ریاست جمهوری کشور خودش دورکاری می‌کند.
- اگر فرضاً حاج‌آقا در شرق تهران باشند، مکبر در غرب تهران، مأمومین و نمازگزاران هم پراکنده باشند، تکلیف چه می‌شود؟
- دورکاری برای صرفه‌جویی است. اگر امام جماعت نداشته باشیم، نماز جماعت هم نداریم. حاج‌آقا اگر در منزل باشند که کاری ندارند انجام بدهندتا بابتش حقوق دریافت کنند، در حالی که ظاهراً برای تشویق، حقوق کسانی که دورکاری می‌کنند، یک مقداری هم تشویقی می‌گیرند و با این حساب دورکار شدن حاج‌آقا برای صرفه‌جویی در مصرف هزینه‌هاست.
26
نظر شما