برنامه‌ای که قرار بود به مناسبت پیوستن رسمی تهران به کمپین هفته جهانی بدون خودرو برگزار شود و نشان دهد که تهرانی‌ها همزمان با مردم متجاوز از ۲۵۰۰شهر جهان، می‌کوشند تا مسوولیت‌های اجتماعی خویش را برای تغییر مبلمان شهری از خودرومحوری به زیست‌محوری ثابت کنند. برای برگزاری این رخداد تقریباً همه‌ی دولت متحد، هماهنگ و همراه بودند.
از شخص وزیر کشور و رییس سازمان شهرداری‌ها که حتی طی یک بخشنامه از تمامی شهرداران سراسر کشور خواسته بود تا با آیین‌های این هفته همراهی کنند تا شخص شهردار پایتخت و ۲۱عضو شورای شهر که تماماً به لیست امید تعلق داشته و از بالاترین رای مردم تهران برخوردار بودند.
بنرهای فراوان در سطح شهر نصب شده و حتی برای نخستین‌بار، با نمایندگان تشکل‌های مردم‌نهاد در ستاد توان‌افزایی شهر تهران هماهنگی شده بود تا مراسمی درخور نام ایران برگزار شود و دنیا ببیند: درحالی‌که آمریکا، عربستان و اسراییل ایران را مروج خشونت و جنگ‌طلب معرفی کرده و تحت فشار بی‌سابقه‌ترین تحریم‌های اقتصادی قرار داده‌اند؛ اما در پایتخت ایران، مردم به رغم تنگناهای فزاینده‌ی معیشتی با نشاط، لبخند و امید، برای همراهی با یک حرکت جهانی، کاهش آلودگی هوا، کاهش کم‌تحرکی و مقابله با هدر رفت وقت شهروندان در ترافیک رکاب می‌زنند. ماجرا زمانی تاسف‌بارتر می‌شود که بدانیم ترویج دوچرخه‌سواری به جای استفاده از خودرو، آشکارترین نمادِ ساده‌زیستی و حمایت عملی از اقتصاد_مقاومتی هم محسوب می‌شود.
یعنی دو بالِ خدشه‌ناپذیر در دکترین جمهوری اسلامی ایران برای مواجهه با تحریم‌های ظالمانه و حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور. با این وجود، دقیقاً همان طیف از حاکمیت که علی‌القاعده باید حامی ساده‌زیستی باشند، خطر تردد آقازاده‌ها با خودروهای چندصدمیلیونی تا میلیاردی را کمتر از ترویج دوچرخه‌سواری خانوادگی در معابر عمومی شهر می‌دانند! چرا؟
و پرسش آخر: فرض کنیم اینک تمامی اعضای شورای شهر، شهردار و دولت در دست محافظه‌کاران بود؛ باز هم احتمالاً مراسم امروز برگزار نمی‌شد؛ درست مثل امروز!
* منتشر شده در کانال تلگرام نویسنده
نظر شما