درخشش پیشین یک آهنگساز جوان

خدا نکند آدم چشم امیدش به یک نفر باشد، آنوقت هر کاری جز آنچه تو توقع داری اگر از آن فرد سر بزند، هم کلاه او و هم کلاه خودت پس معرکه است. دیدید مادرهایی که روی یکی از بچه‌هایشان حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند، بعد آن بچه‌شان هم می‌رود بدون توجه به خواست مادر مثل بقیه‌ بچه‌های دیگر همان خانواده با فرد دلخواهش عروسی می‌کند، بعد تا آخر عمر باید پاسخگوی دل شکسته‌ مادر و آن تصمیمش باشد. حالا دختری هم که به همسری درآورده دختر بدی نیست‌ها...اما به هر حال دختر مورد نظر مادرجان نبوده است! حالا همه این داستان تراژیک را تعریف کردم که از توقعات بالایی که گاه برای آدم پیش می‌آید و بعد برآورده نمی‌شود و می‌خورد توی ذوقش حرف زده باشم.

سال گذشته وقتی موسیقی «پرسه در مه» را شنیدم، شک نکردم که با استعدادی جدید و خلاقیتی بی‌نظیر در عرصه موسیقی فیلم طرف هستیم. موسیقی جادویی که برعکس خیلی از موسیقی‌های این روزها نه کپی موسیقی فیلم‌های هالیوودی و آهنگسازان به نام فرانسوی و نیویورکی بود و نه شباهتی به کار آهنگسازان ایرانی داشت. از طرف دیگر موسیقی بود که روایت لحظه لحظه فیلم بود. به خوبی روی تصاویر نشسته بود و بعید است موسیقی دیگری می‌توانست جایگزین آن شود. همه این اتفاقات شگفت‌انگیز در موسیقی این فیلم در حالی رخ داد که این اثر اولین ساخته جدی آهنگساز آن بود. ناخودآگاه در چنین شرایطی توقع آدم بالا می‌رود.

موسیقی «اینجا بدون من» دومین همکاری بهرام توکلی کارگردان و حامد ثابت آهنگساز است. از قضا این موسیقی دومین تجربه‌ جدی آهنگسازی ثابت در زمینه موسیقی فیلم است. موسیقی که نه در حد و اندازه‌های فیلم است و نه در حد و اندازه‌های آهنگسازی که توقع ما را آنقدر بالا برده بود.

شاید اگر ثابت هم آهنگسازی ویژه‌ای در کارنامه‌اش نداشت، ما هم این‌قدر توقع‌مان بالا نمی‌رفت و حالا به نظرمان نمی‌آمد که موسیقی «اینجا بدون من» موسیقی معمولی است. شاید واقعیت این باشد که موسیقی این فیلم همچون موسیقی اکثر موسیقی فیلم‌های این روزها، از استانداردهای حداقلی برخوردار باشد- که اتفاقا هست- اما چه کنیم....چه کنیم که توقعمان بالا است و دلیل بالا رفتن توقعمان هم چیزی نبوده جز درخشش پیشین یک آهنگساز جوان.

می‌دانم که موسیقی «اینجا بدون من» با عجله هر چه تمام‌تر ساخته شده است، اما دلیلش را نمی‌دانم... چرا که از کارگردانی چون بهرام توکلی بعید بود چنین کاری بکند. توکلی به خوبی می‌دانست توقعات از موسیقی ثابت بالا رفته بود و خیلی‌ها - از جمله خودم - خودشان را آماده شنیدن یک موسیقی فیلم متفاوت کرده بودند. به هر حال با تمجیدهایی که از موسیقی «پرسه در مه» شده بود، خیلی بهتر بود که توکلی بار دیگر به ثابت فرصت تفکر بیشتر و ارائه یک موسیقی خلاق را می‌داد.

54143