سعادت خوب است اخلاق خوب است اما فیلم‌های‌شان...خب!

آیا این موج بد است خوب است کارآمد است ناکارآمد است خلاقانه است غیر خلاقانه است یا...؟
نمی خواهم آش را شور کنم و بگویم همان طور که شیوه‌ی فیلمنامه‌نویسی و فیلمسازی تارانتینو هالیوود را وارد دایره‌‌‌ای بی پایان از تکرار و تأثیر و تقلید کرد حالا فرهادی و فیلمنامه‌ها و فیلم هایش دارند همین کار را می کنند اما... ظاهراً که همین طور است! امسال ما یک جشنواره داشتیم و چندین فیلم، که یا متأثر از شیوه‌ی فرهادی در فیلمنامه‌نویسی بودند یا وامدار اجرای سینمایی او. این،هم می تواند خوب باشد هم بد. من یکی که از طرفدارهای موج تارانتینو نیستم [گرچه فیلم های خودش را دوست دارم] چون به عنوان یک «عشق فیلم» سابق و فعلی دنبال تنوع و تازگی‌ام.
«سعادت آباد» فیلم خوبی ست . فیلم بی غلطی‌ست. فیلمی ست که فیلمنامه‌ی قابل توجهی دارد اما سایه‌‌‌‌ی فرهادی بالا ی سرش است و این، ‌‌آزاردهنده است . مازیارمیری با کارگردانی خونسردانه و در عین حال کم تحرک‌اش ، کار را مشکل تر هم کرده چون شیوه و شگرد‌های کارگردانی، ظاهرِ کارهای فرهادی را دارد اما فاقد انرژی درونی آثار او ودر نتیجه بدل کردن یک فیلم «سهل»، به فیلمی «سهل و ممتنع» است.
با این حساب، تکلیف ما با این فیلم چیست؟ آیا باید در این انبوه فیلم‌های بد جشنواره‌ی امسال ، دل‌مان را خوش کنیم به فیلمی که فیلمنامه‌نویس وکارگردان‌اش، سینما را می‌شناسند با این همه از «افق دید» شخصی برخوردار نیستند یا سخت‌گیرانه ، خواستار تغییرِ جهت فوری ‌آنها و همه‌ی سینماگران بااستعدادی باشیم که آموختن را با گرته‌برداری سبکی اشتباه گرفته‌اند؟
دو- کمدی، خوب است اما«اخلاقتو خوب کن» خوب نیست چون کمدی نیست یک بیانیه‌ی شرعی‌ست از همان جنس که ممکن است در اعیاد مذهبی برسر منبر بشنویم و لاجرم با لطیفه‌ای هم همراه است واتفاقاً در شکل بیانی خود هم خیلی موفق است اما دلیل نمی‌شود که بخواهیم همان شیوه‌ی بیانی را بی کم و کاست بیاوریم جلوی دوربین واسم اش را بگذاریم سینما.
ببینید دوستان! بنده و همسن و سال‌های من و سن وسال بالاترها، اگر بخواهیم همراه با آموزه‌های شرعی و اخلاقی ،بیان شوخ‌طبعانه‌ای هم بشنویم، کاست حرف‌های خدابیامرز آقای «کافی» موجود است ونیازی به این فیلم و امثالهم نداریم ؛ جوان‌ترها هم که هنوز آقای «قرائتی» را در تلویزیون دارند ونیازی به هزینه کردن این همه پول نیست.
اما خب،با این همه نمی‌شود از بازی راحت، تأثیر‌گذارو گاه درخشان رضا عطاران در این فیلم چشم پوشی کرد؛ نه! این یکی واقعاً سینماست.