حمید علیدوستی: بدون هیچ دلیلی نه به استقلال رفتم، نه به پرسپولیس

میثم بهرامی / 21 اسفند 1334 در محله 17 شهریور جنوبی به دنیا آمدم. فوتبال را از محلات شروع کردم. یک ورزشگاهی نزدیک میدان خراسان بود به نام «شماره 8». من به آنجا می‌رفتم و فوتبال بازی می‌کردم. اولین مربی‌ام حسین فکری بود که آن موقع سرمربی‌گری تیم تهران‌جوان را برعهده داشت. حدود 15 سال داشتم که به این تیم رفتم. در تهران‌جوان که بازی می‌کردم، قهرمان باشگاه‌های تهران شدیم. با تهران‌جوان به مسابقه‌های قهرمانی جوانان کشور رفتیم. وقتی در این مسابقه‌ها برای تیم تهران‌جوان بازی می‌کردم، آقای حشمت مهاجرانی سرمربی وقت تیم ملی جوانان بازی‌ام را دید و به تیم ملی جوانان دعوتم کرد. با تیم ملی جوانان به مسابقه‌های قهرمانی جوانان آسیا رفتیم. مسابقه‌ها در تایلند برگزار می‌شد و ما هم قهرمان آسیا شدیم. بلافاصله بعد این مسابقه‌ها، آقای جلال طالبی که تعریف من را شنیده و چند بار بازی‌ام را دیده بود، دعوتم کرد که به تیم دارایی بروم. رفتم به باشگاه دارایی و عضو تیم بزرگسالان دارایی شدم. در جام تخت جمشید با تیم دارایی سوم شدیم که همان سال برای تیم ملی امید انتخاب شدم.

با تیم ملی امید به یک تورنمنتی در فرانسه رفتیم که من کاپیتان تیم بودم. در مسابقه‌های مقدماتی جام جهانی آرژانتین هم چند مسابقه انجام دادم که تیم ملی به جام جهانی رفت. آن موقع حشمت مهاجرانی که در تیم ملی جوانان مربی من بود، سرمربی تیم ملی بزرگسالان شد و برای مسابقه‌های مقدماتی جام جهانی آرژانتین من را هم دعوت می‌کرد. حتی در بازی با عربستان و کویت هم من را به زمین فرستاد. اما به خود جام جهانی نرفتم. با توجه به بازیکنانی که در تیم اعزامی ایران به مسابقه‌های جام جهانی 1978 وجود داشتند، من اصلا توقع نداشتم همراه این تیم به آرژانتین بروم. آن زمان سن من کم بود و علاوه بر این‌که تجربه حضور در بازی‌های حساس را نداشتم، بازیکنان بزرگی هم در تیم ملی بازی می‌کردند که هیچ مربی حاضر نمی‌شد از من به جای آن‌ها استفاده کند.

با این‌که زمان بازی‌گری‌ام خیلی مورد توجه باشگاه‌ها بودم، هیچ وقت به استقلال یا پرسپولیس نرفتم. دلیلی هم نداشت. فقط می‌توانم بگویم نرفتم. علت به خصوصی نداشت و تنها به این دلیل به استقلال و پرسپولیس نرفتم که علاقه‌ای به این دو تیم نداشتم. در جام تخت جمشید 5 سال برای تیم دارایی بازی کردم و بعد به تیم همای تهران رفتم. بیشترین حضورم در یک تیم در همین دو تیم بود که در هر کدام 5 سال بازی کردم. با هما قهرمان باشگاه‌های ایران شدیم. بعد از هما به کشاورز رفتم و وقتی کشاورز را ترک کردم بازیکن سایپا شدم. با سایپا در سال‌های 1372 و 1373 قهرمان لیگ ایران شدیم و حتی به قهرمانی جام حذفی هم رسیدیم. سایپا دو دوره قهرمان لیگ شد و دلیلش این بود که آقای دادرس مدیرعامل سایپا تیم خیلی خوبی بسته بود. نفرات خوبی داشتیم و با اقتدار هم قهرمان شدیم.

اولین مربی ملی‌ام، هم در رده‌های پایه، هم در تیم ملی بزرگسالان، حشمت مهاجرانی بود. یادم نیست دقیقا چند مسابقه ملی دارم. حتی تعداد گل‌های ملی زده‌ام را هم نمی‌دانم. زمان ما، مثل الان نبود که بازیکنان تعداد مسابقه‌های ملی خود را بشمارند. من دو دوره با تیم ملی بزرگسالان به جام ملت‌های آسیا رفتم که سال 1980 در کویت بود و سال 1984 هم در سنگاپور برگزار شد. در مسابقه‌های انتخابی این دو جام ملت‌ها هم برای تیم ملی بازی کرده‌ام. در مسابقه‌های مقدماتی المپیک مسکو هم ما با سرمربی‌گری حسن حبیبی قهرمان شدیم. آن موقع مثل الان نبود که تیم ملی بازی‌های تدارکاتی زیادی داشته باشد. در سال‌های گذشته وقتی تلویزیون برخی از بازی‌های قدیمی تیم ملی را نشان می‌داد، من تازه یادم می‌آمد به کدام تیم‌ها گل زده‌ام. برای همین است که نمی‌توانم دقیقا بگویم در چند مسابقه برای تیم ملی بازی کرده‌ام. اولین گل ملی‌ام در مسابقه تیم ملی جوانان با لهستان بود و در ترکیب تیم ملی بزرگسالان هم اولین گل ملی‌ام را به چین زدم. آخرین مسابقه ملی‌ام هم در جام دهه فجر بود که با تیم دینامو درسدن بازی کردیم و به این تیم یک گل زدم. بعد از همین مسابقه بود که رفتم به لیگ آلمان.

دو سال به آلمان رفتم و برای تیم زالمرو که در بوندسلیگای دو حضور داشت بازی کردم. تاپ‌مولر که مدتی در ایران مربی استقلال شده بود سرمربی ما در آن تیم آلمانی بود. آشنایی‌ام با مسئولان تیم زالمرو از زمانی بود تیم دینامو درسدن آلمان برای بازی‌های جام دهه فجر به تهران آمد و آلمان‌ها بازی من را دیدند. ما همراه با تیم ملی راهی المپیک سئول بودیم که مسئولان این باشگاه بازی من را دیدند و گفتند دوست دارند برایشان بازی کنم. من هم دو سال به این تیم رفتم. در دو سالی که در تیم زالمرو آلمان بودم، نتایج خوبی نگرفتیم. این تیم از جمع آماتورها به بوندسلیگای دو رسیده بود و دوباره به جمع تیم‌های آماتوری سقوط کرد. اما در آن سال‌هایی که من آنجا بودم، زالمرو در بوندسلیگای دو حضور داشت و من فقط در بوندسلیگای دو بازی کردم نه لیگ آماتورها.

بعد از این‌که با سایپا دو قهرمانی در لیگ آوردیم، فوتبال بازی کردن را کنار گذاشتم و رفتم سراغ مربی‌گری. همه مدارک مربی‌گری را هم دارم. آخرین کلاسی که گذرانده‌ام A آسیا بوده. سال 1374 مربی‌گری‌ام را در سایپا شروع کردم. تا 4 سال بعد از آن در سایپا ماندم و با این تیم به مقام چهارم لیگ هم رسیدیم. از همان‌جا به پیکان رفتم و مربی‌گری این تیم را برعهده گرفتم. آن سال اولین سال حضور پیکان در لیگ ایران بود. این تیم امتیاز بهمن را خرید. همچنین اولین سالی بود که لیگ دسته اول فوتبال ایران تبدیل به لیگ حرفه‌ای شده بود و اسم مسابقات به لیگ برتر تغییر کرد. دو سال هم در پیکان ماندم که در لیگ برتر با این تیم به مقام پنجم رسیدم. پس از آن هم به ترتیب سرمربی تیم‌های تراکتورسازی، تیم ملی جوانان، هما، سرخپوشان و داماش شدم. سالی که من مربی تیم ملی جوانان شدم، تیم ملی نوجوانان دو سال محرومیت را گذرانده بود. ما تیم نوجوانان نداشتیم که نخبه‌ها را بشناسیم و آن‌ها را دعوت کنیم. حدود 800 نفر را دعوت کردیم و بهترین‌های آن‌ها را بردیم به تیم ملی جوانان. این بازیکنان بدون تجربه بازی در تیم ملی نوجوانان، همراه ما به مسابقه‌های قهرمانی آسیا آمدند که نتوانستیم به مرحله دوم مسابقه‌ها برسیم.

ما به خاطر عدم تجربه صعود نکردیم. البته به نظر من، شکست نخوردیم. الان اگر به بازیکنان آن تیم نگاه کنید، می‌بینید همه بازیکنانش در تیم‌های خود فیکس بازی می‌کنند. فرواردهای ما آقایان اولادی و میداودی بودند. عادل کلاه‌کج، حنیف عمران‌زاده، سوشا مکانی، نادر احمدی، محسن میرابی و خیلی‌های دیگر در آن تیم بودند. آن‌ها را در آن زمان هیچ کس نمی‌شناخت. از این لحاظ به موفقیت بزرگی رسیدم چون بازیکنانی که من آوردم، شناخته شده نبودند اما همه آن‌ها به سطح اول فوتبال ایران رسیدند. در لیگ یک هم نتایج خوبی گرفته‌ام. هر سال که در لیگ یک مربی‌گری کرده‌ام تیم‌هایم مدعی صعود بوده‌اند. حتی با هما تا پلی‌آف هم رسیدم. مس کرمان در سالی که به لیگ برتر صعود کرد، حریف ما در مسابقه‌های پلی‌آف بود.

40