به گزارش خبرآنلاین، او در 22 سالگی رتبه نخست را در رشته مهندسی هسته‌ای بدست آورد و در نهایت در 32 سالگی موفق شد که دکترای خود را در رشته تکنولوژی فناوری هسته‌ای از دانشگاه امیر کبیر دریافت کند.
شهریاری فیزیکدانی برجسته و یکی از مهمترین دانشمندان هسته‌ای ایران بود که از سال 1380 تدریس در دانشگاه شهید بهشتی را آغاز کرد. وی تا پیش از آن در دانشگاه صنعتی امیر کبیر تدریس میکرد. شهریاری در سال 1385 پس از راه‌اندازی دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی به عضویت هیات علمی این دانشکده درآمد.
شهریاری همراه با دکتر مسعود علی محمدی دکترای فیزیک ذرات بنیادی و عضو هیات علمی دانشگاه تهران، از مشاوران ایران در پروژه مهم سزامی بود.
پروژه سزامی یک شتابگر سینکروترون است که احتمالا تا سال ۲۰۱۴ با همکاری ۱۴ کشور در اردن راه اندازی خواهد شد. این پروژه منطقه‌ای در سال ۱۳۷۸ توسط سازمان علمی آموزشی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) پایه گذاری شد. این مرکز سپس در سال ۱۳۸۲ به یک مرکز مستقل تبدیل شد. ایده این مرکز توسط یک دانشمند آلمانی بنام آدولف ووس و یک دانشمند آمریکایی با نام هرمان وینیک ارایه شد. در صورت پیشرفت پروژه، در آینده این مرکز می‌تواند به عنوان اولین مرکز تولید کننده نور سینکرترون برای تحقیقات و آزمایشات در خاورمیانه به مرکز پایه علوم و صنعت شتاب دهنده تبدیل شود. کشورهای مصر، اردن، اسراییل، فلسطین، ترکیه، بحرین، قبرس، ایران و پاکستان اعضای فعلی این مرکز هستند.
ایران علاوه بر اینکه چند سالی است که عضو شورای سزامی شده، در تلاش برای رسیدن به خودکفایی در این فناوری است. از این رو محققان کشورمان برای ساخت شتابگر ملی کوشش می‌کنند و مجید شهریاری یکی از ارشدترین این تلاشگران بود.
برگزاری دوره‌هایی چون "کارگاه آموزشی آشنائی با کدهای محاسباتی راکتورهای هسته‌ای" از جمله سوابق دکتر شهریاری است. یکی از طرح‌های مهم دکتر شهریاری، طراحی‌های تئوریک مربوط به ساخت نسل جدید راکتورهای هسته‌ای است که بازتاب زیادی نیز در مراکز علمی جهان داشت. شهریاری همچنین از جمله کارشناسان ارشد مبارزه با کرم رایانه ای استاکس نت بود.
شهریاری زمانی که مدرک دکترای فیزیک هسته‌ای را هم گرفته بود، در یکی از دبیرستان های تهران تدریس میکرد. دانش آموزانش وی را به خاطر تدریس بسیار عالی و "لهجه شیرین ترکی"اش دوست داشتند و کسی نبود که از او به عنوان انسانی غیر اخلاقی یاد کند.
سر به زیر و نجیب بود. زمانی که دانش آموزان دبیرستانی‌اش، به خاطر لهجه‌‌اش، زیرکانه سر به سر او می‌‌‌گذاشتند، با اینکه متوجه شیطنت آنها می‌شد، ولی به آنها عتاب نمی‌کرد و به خاطر شیطنت‌های جوانی‌شان بر آنان خرده نمی‌گرفت. از نظر دانش آموزانش "ریزه میزه" بود اما عظمت علمی‌اش چنان بود که همه شاگردانش برای او احترامی عمیق قائل بودند. شاگردانش که بعدها خود به جایی رسیده بودند و برخی با او همکار شده بودند، او را مثل پدر یا برادری بزرگتر دوست می‌داشتند.
تدین و اخلاق در وجودش درآمیخته بود. در دانشگاه، علاوه بر رابطه علمی با دانشجویانش، دانشجویانی را که هم سر یکدیگر تشخیص می‌داد، برای همسری به یکدیگر معرفی میکرد. عشق به اهل بیت، از ویژگی‌های شخصیتی‌اش بود. نقل است که در دانشگاه، قبل از همه به نمازخانه می‌آمد و بعد از دیگران از آنجا خارج می‌شد. و چنان نماز می‌خواند که بسیاری از حال عجیب او آگاه می شدند و تحت تاثیر قرار می‌گرفتند. یکی از همکارانش که با او مسافرت‌های کاری فراوانی رفته است، می‌گوید هیچ گاه ندیدم که نماز شب ایشان ترک شود.
نام خدا را همیشه بر زبان داشت و معمولا "بسم الله" را بر روی تخته تدریس می‌نوشت. روضه که می‌خواندند مثل ابر بهاری گریه میکرد و شانه‌هایش بالا و پایین می‌رفت. گویی فنای در محبت محبوب است. همیشه و بنا بر مناسبت، رخت مشکی عزای اهل بیت بر تن میکرد.
در میان حضرات معصومان به بانوی دو عالم، صدیقه طاهره علاقه ویژه داشت. هر سال روز شهادت حضرت فاطمه علیهاالسلام در خانه اش مراسمی می گرفت و بسیاری از دوستان را که اکثر قریب به اتفاقشان نیز از فرهیختگان بودند، به این میهمانی دعوت می نمود. صفای باطنی او و علاقه وافرش به فاطمه، مجلس و محفلی پر حرارت و دوست داشتنی را رقم میزد. بارها از زبانش این جمله به گوش رسید: " افتخارم این است که خدمتگزار بانوی دو عالم باشم.
دکتر مجید شهریاری در 8 آذر 1389، در یک اقدام تروریستی به شهادت رسید. تروریست‌ها دو موتور سوار بودند که با چسباندن یک وسیله انفجاری به خودروی پژو ۴۰۵، مجید شهریاری را به قتل رساندند. پس از این واقعه، سرویس‌های جاسوسی آمریکا و اسرائیل، متهم اصلی ترور مجید شهریاری قلمداد شدند.
پس از شهادت، گرچه خانواده وی مایل بودند که فرزندشان در زنجان دفن شود اما نهایتاً پیکر این دانشمند هسته‌ای کشورمان در امامزاده صالح تهران به خاک سپرده شد.
/111
نظر شما