مانده‌ایم که آنتن زنده تلویزیون ملی است یا جایگاه شورشی ها در استادیوم های ورزشی؟!درباره ویدئو پخش شده در فضای مجازی حرف می زنم.جایی که امیر احمدی مجری برنامه صبح بخیر ایران همان کاری را کرد که پیشتر چند مجری دیگر هم انجام داده بودند؛کری خوانی،حمایت از یک تیم و زیر سوال بردن قهرمانی تیمی دیگر.البته برعکس این اتفاق هم افتاده است که هر دو از نظر من محکوم است.
ممکن است همه ما طرفدار یک تیم خاص باشیم،ممکن است حتی در ورزشگاه علیه تیم رقیب شعار هم داده باشیم اما شکی وجود ندارد که وقتی پای کار به میان می آید،وقتی آنتن زنده در اختیارمان است و وقتی هزاران نفر دارند برنامه ما را نگاه می کنند نباید سطحی به قضیه نگاه کنیم و نباید وارد دوقطبی های فوتبال،به خصوص ماجرای پرسپولیس و استقلال شویم.این متن را بخوانید: «در زمان های قدیم این باب بود که پدرها سه ماهه تعطیلات تابستان را دست پسرشان را می گرفتند و به نجاری ، مکانیکی و... می بردند و تا در این سه ماه فرزندشان تجربه و مهارتی کسب کند و پول این سه ماه را نیز به آن استادکار از قبل پرداخت می کردند، یا اینکه فرزندی را در دوران مدرسه تشویق می کردند و سر صف معرفی می کردند و به او هدیه ای می دادند و هدیه از قبل توسط پدر گرفته شده بود!دست بابا مسعود( وزیر ورزش) درد نکند!»
آقای احمدی شما هوادار استقلال؛هیچ ایرادی ندارد.علاقه شماست و باید به آن احترام گذاشت.گفتم که همه ما بالاخره ممکن است طرفدار یک تیم باشیم اما شما جایگاه و موقعیتی که دارید را احتمالا فراموش کرده اید.ساده بگویم شان آنتن زنده کری های استادیومی نیست و اصلا مشخص نیست که چرا این رویه بارها و بارها در صداوسیما اتفاق افتاده است؟
اگر دوست دارید پس از کرونا یک روز بیایید خارج از چارچوب هایی که برای همه ما رسانه ای ها وجود دارد بوق دست مان بگیریم،به ورزشگاه برویم و آنجا هرچقدر که دلمان خواست برای یکدیگر،برای هواداران رقیب و برای هر کسی که دلمان خواست کری بخوانیم.آنجا خیلی چیزها آزاد است و می توانید انرژی هایی که دارید را خالی کنید،از بابا مسعود و زیر سوال بردن قهرمانی های یک تیم حرف بزنید و به قول خودمان"بترکانید".راستی ساندویچ استادیومی هم مهمان من....
251 251
نظر شما