در راس ساختار نظام یک اعتقاد راسخ وجود داشته که انتخابات پرشور، خطرات از کشور را کم می‌کند ولیاین اعتقاد به شکل‌گیری مجلس یازدهم ختم نشد. با شاخص زیر 50 درصد هم مجلس تشکیل می‌شود ولی سبد مشروعیت نظام را سنگین نمی‌کند.
در ۱۴۰۰ چطور؟ آیا این سبد به همین کم‌وزنی ادامه خواهد داد یا یک انتخابات پرشور آن را به کلید باز کردن قفل‌های فشار بر ابران تبدیل خواهد کرد؟
میزان کارآمدی دولت حسن روحانی می‌توانست با چراغ سبز نظام و ورود دو طیف اصلاح‌طلبان و اصولگرایان رقابتی پرهیجان برای ۱۴۰۰ بسازد و اصلاح‌طلبان حتی با کاندیدای اصلی‌شان شکست بخورند و گمانم این رقابت محتمل بیفتد. اما یک جای کار اصولگرایان بازی را باخته‌اند. حائل بین رای منفی به دولت حسن روحانی و پیروزی اصولگرایان، مجلس تشکیل شده فعلی است که دست و پا بسته برای تحقق شعارهایش است. از آن بدتر آنچه تصویر پیروزی اصولگرایان در مجلس در یک ماهه اخیر و عزل و نصب‌ها و مصوباتش منعکس کرده، آنچنان تلخ است که در یک‌سال آینده تمام انرژی و پتانسیل رای‌آوری اصولگرایان را خواهد سوخت. مجلس فعلی باید چراغ خاموش، عامل سختی‌ها و گرانجانی‌های ملت را حسن روحانی و دولتش معرفی می‌کرد.
حال آنکه خود در مصوبات قیر و نصب رییس دیوان محاسبات و چالش‌های دیگر، چهره‌اش را رونمایی کرد.
یکی از احتمالات قوی این است که مجلس فعلی، علت پیروزی اصلاح‌طلبان شود.
به شرطی که:
الف- اصلاح‌طلبان برنامه و اراده و فرد مقبول فاقد پیشینه خود را معرفی کنند.
ب- یک جبهه واحد تشکیل دهند و احزاب کوچولوی‌شان را مهار کنند
ج- یک ایده و برنامه قابل اجرا و باورپذیر برای مردم ارایه کنند.
این فرمول ساختن دوم خرداد است با این تفاوت که رای دوم خرداد سلبی و در نفی اصولگرایان بود و رای ۱۴۰۰ ایجابی و اقناعی است.
اما علت آنکه شانس اصولگرایان (ولو ضرغامی یا هرکس دیگر با وعده معاون اولی احمدی‌نژاد) هر روز کمتر می‌شود آن است که یک سال قبل از انتخابات، نتیجه پیروزی اصولگرایان مشخص شد.
نه پالس بازار به دلار دیری پایید و نه معیشت مردم فرقی کرد. پس ۱۴۰۰ احتمالا فرصت سوخته اصولگرایان خواهد بود و تکیه بر حمله به دولت مستقر برای رای‌آوری، مستعمل شد و بلامصرف خواهد بود
23302
نظر شما