رهبر معظم انقلاب از اولین سفر خود به کربلای معلی در سال‌های دور و در ۷ سالگی اینگونه یاد میکنند: «پدرم میخواست برود مکه. بنا بود ما را ببرد عتبات، بگذارد، خودش برود مکه و برگردد. [اما]نتوانست گذرنامه‌اش را درست کند. گذرنامه عتبات را هم نتوانست بگیرد. شب‌های سختی گذراندیم. در بصره گمان می‌کردیم که دیگر تقریباً از خطر جسته [ایم]. منزل یکی از علمای آن‌جا وارد شدیم. یکی دو روز آن‌جا ماندیم. بعد بلیت گرفتند. رفتیم نجف. چند ماهی نجف بودیم. کربلا بودیم. کاظمین و سامرا بودیم...»
سفر دیگر ایشان به عتبات عالیات در حدود ۱۸ سالگی انجام‌گرفته است. در سال ۱۳۳۶، حدود ۵۸ سال پیش، به‌همراه مادر و برادر و تعدادی از بستگان برای دیدار با خویشاوندانی که ساکن نجف بوده‌اند عازم عراق می‌شوند. در شهر نجف در درس علما و مدرسان حوزه علمیه نجف حضور می‌یابند، ولی به خواست پدر پس از حدود دوماه به مشهد بازمی‌گردند.
محرم سال ۱۳۴۷ بار دیگر ایشان قصد زیارت کربلا می‌کند؛ اداره گذرنامه درخواست ایشان را به ساواک فرستاد و برای صدور گذرنامه از آن سازمان استعلام کرد. پاسخ داده‌شده بسیار طبیعی بود: «مشارالیه... از هر فرصتی برای تحریک مردم استفاده میکنند و پای‌بند به هیچ اصول و هم‌چنین تعهدات خود نمی‌باشد. در صورت تصویب با عزیمت وی به عراق مخالفت شود.» و شد. این ممنوعیت خروج از کشور تا زمان پیروزی انقلاب باقی بود. پس از پیروزی انقلاب نیز تاکنون فرصتی برای زیارت کربلای معلی برای ایشان فراهم نشده است.
27219
