به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ پدر زلاتان که یک بوسنیایی مسلمان بود فرهنگ سوئد را دوست نداشت؛ در عوض، او موسیقی های یوگسلاوی را با صدای بلند گوش می داد و فیلم های قدیمی تماشا می‌کرد. فیلم های رزمی بروس لی و جکی چان را هم به شدت دوست داشت، اما برنامه مورد علاقه اش تماشای رقابت های بوکس بود.
سفیک شروع به صحبت کرد و زلاتان با دقت گوش می داد، زیرا پدرش به ندرت در مورد زندگی آنها در بوسنی صحبت می کرد: «عمویت ساپکو یک بوکسور فوق العاده بود. او در بوسنی بسیار شهرت داشت و برای تیم ملی یوگسلاوی نیز انتخاب شده بود. یک روز، وقتی فقط ۲۳ سال سن داشت، در رودخانه غرق شد. آن دوران بدترین دوران زندگی من بود، اما از آن به بعد، من به تماشای مسابقات بوکس علاقمند شدم.» سفیک اینها را به پسرش گفت و با نگاه به صفحه تلویزیون اشاره کرد که؛ «این یارو بهترین مشتزن تاریخ است!»
آنها مشغول تماشای مسابقه بین محمد علی کلی وجورج فورمن بودند. وقتی محمد علی در راند هشتم پیروز شد زلاتان با خوشحالی فریاد کشید. این بهترین مسابقه ای بود که او تا آن زمان دیده بود و محمد علی به بوکسور مورد علاقه او تبدیل شد. کلی سرعت فوق العاده ای داشت و بسیار آرام بود. او استیل و سبک خاص خودش را داشت. تکنیکش هم فوق العاده بود. او در اطراف رینگ میرقصید تا بالاخره زمان مناسبی را به دست می آورد تا ضربه خودش را به حریف وارد کند. محمد علی بارها و بارها حین مبارزه می گفت: «جورج! آیا این تمام توان تو است؟ فقط همین را بلدی؟»
زلاتان اگرچه در زمان آن مسابقه تاریخی (1976) هنوز به دنیا نیامده بود، اما در 10 سالگی با تماشای آن مسابقه یک قهرمان جدید پیدا کرده بود؛ کسی به اسم محمد علی.
بخشی از کتاب زلاتان، نوشته مت و تام اولدفیلد. این کتاب در ایران با ترجمه زهرا حسینی توسط انتشارات اندیشه کهن، به چاپ رسیده است.
بیشتر بخوانید: مربی مبتلا به کرونا، سرطان هم گرفت
254 251
نظر شما