سعید اکبری؛ در روز روشن، مقابل چشمان نورا، به علی دایی حمله میکنند. اگر به ویدئو دقت کرده باشید، محال است این فرضیه را بپذیرید که دزدان دایی را نمی شناسند. یکی از سارقان که سوار بر موتور است، به آرامی از کنار دایی و ماشینش رد می شود و در این لحظات سارق دیگر، از پشت به او نزدیک می شود. بنابراین محال ممکن بوده که یکی از دزدان دایی را ندیده یا نشناخته باشد. می‌توان نتیجه گرفت و حتی حدس زد دزدان با برنامه سراغ او رفته اند. ویدئوی لحظه دزدی و به زمین افتادن دایی اما به اندازه ای که عده ای در فضای مجازی در واکنش به آن رفتار کردند، تلخ نبود. آنها با دفاع از سارقان، به وضوح از این نوشتند که حق دایی بوده؛ چرا؟ چون پول دارد! این اتفاق و این واکنش‌ها ماکت کوچکی از آن واقعیت غیرقابل انکاری است که در جامعه ما وجود دارد. ناشی از حسادتی است که انگار هیچگاه تمامی ندارد.
علی دایی برای رسیدن به جایگاه فعلی‌اش جنگید و تلاش کرد اما آیا کسی هست که بگوید او به اندازه افتخاری که برای ایران کسب کرد، پول در آورد؟ دایی بخش عمده‌ای از سرمایه خود را در خارج از ایران به دست آورد. او ارز زیادی وارد کشور کرد. دایی با شم اقتصادی فوق‌العاده‌اش توانست درآمدزایی کند و به افراد زیادی «شغل» بدهد. در کنار این، اعتباری که او برای نام ایران به دست آورد «ارزش مادی» ندارد. حال آنکه در این کشور افرادی وجود دارند که یک شبه بیش از سرمایه دایی به جیب زدند و یک هزارم او برای ایران افتخار یا آورده‌ای نداشتند. با این وجود بعد از اتفاق اخیر، زامبی‌های مجازی، همانگونه که به رونالدو و مسی حمله کردند و اعتبار ایران را زیر سوال بردند، این بار سر وقت دایی رفتند و به دفاع از سارقان پرداختند! قطعا اگر سن و سال این زامبی‌های مجازی به دوران بازی دایی و آن افتخار آفرینی‌های شیرینش می خورد، هرگز با چنین جملاتی حتی به عنوان یک ناشناس، آبروی خود را نمی بردند.
بیشتر بخوانید: افشین پیروانی در سوگ درگذشت مادر
252 252
نظر شما