خاطرات دندانپزشک پیشکسوت:گفتند در موسیقی به جایی نمی رسی!

در ادامه مهم ترین بخش این گفت و گو را می خوانید.

♦بعد از فارغ التحصیلی در رشته دندانپزشکی، به مدت 4 سال در بیمارستان سینا دستیار بودم اواخر سال های دستیاری برای  گذراندن دوره مدیریت وارد دانشگاه تهران شدم پس از گذراندن یک دوره 6 ماه، سال 1338 مدیریت بیمارستان آمریکا بیروت کارآموز بودم، پس از آن در بیمارستان نمازی شیراز فعالیت کردم.

♦در مدیریت و اجرایی اساس کار خود را انضباط قرار دادم؛ در هر موقعیتی که بودم یک ساعت زودتر از همکاران در محل حاضر و یک ساعت دورتر از سایر محل کار را ترک می کردم. دومین ملاک بنده برای مدیریت دوستی با همکاران بود.

♦با همکاران دوستانه رفتار می کردم اما در کنار این روابط دوستانه کارهای مقرراتی بیمارستان را به طور کامل اجرا می کردم.

♦اساس کار در مطب شخصی نیز اخلاق مداری بوده و همیشه در هر شرایطی که بوده ام سعی کردم مراعات مالی افراد نیازمند باشم.

♦از کاری  که مطمئن نبودم می توانم انجام دهم صرف نظر کرده ام و همیشه کارهایم را با اطمینان کامل انجام داده ام.

♦از همان سال اول تدریس تا به امروز به صورت دلسوزانه نسبت به دانشجوبان سختگیرانه عمل کرده ام.

♦اخلاق پزشکی، اساس کار پزشکی است حتی در درمان بیمار نیز اگر اخلاق باشد این درمان موفق آمیز تر خواهد بود.

♦پزشک باید بداند اگر می خواهد کاری انجام دهد می تواند آن را به طور کامل و صحیح انجام دهد؛ دوم رسیدگی به بیمار، احترام به بیمار،دلسوز بودن، همراهی بیمار حتی بعد از ترخیص شدن و مراعات مالی بیمار بسیار مهم است.

♦خاطره جالبی از کلاس موسیقی دارم؛ دبیرستان بودم که پدرم مرا در کلاس موسیقی ثبت نام کرد؛ روزی استاد موسیقی از بنده سوال پرسید روزی چند ساعت تمرین می کنی و من پاسخ دادم به علت اینکه به مدرسه می روم تنها یک ساعت می توانم تمرین کنم، استاد بنده در پاسخ گفت؛تو به جایی نمی رسی و نیازی به حضور در کلاس نیست، بعد از آن هرگز سمت موسیقی نرفتم.

1717