۲۸ سال قهرمان نشدن در رقابت های باشگاهی آسیا شرایطی را در فوتبال کشورمان به وجود آورده تا در نمایش برخی رفتارها و گفتارها شاهد مسائلی باشیم که به جای کمک به رشد و توسعه فوتبال تولید حاشیه می کند.
درست است که رسیدن تیم های ایرانی به فینال لیگ قهرمانان آسیا با توجه به طولانی شدن عدم حضورمان در بازی نهایی این مسابقات یکی از دلایلی است که باعث می شود این حضور در فینال جنبه پررنگ تری به خود بگیرد اما آیا واقعا منطقی است حضور یک تیم ایرانی در فینال لیگ قهرمانان آسیا تا این حد بزرگ شود که جنبه ملی به خود گیرد؟
در هیچ کجای دنیا شاهد چنین مسائلی نیستیم که حضور یک تیم باشگاهی در رقابت های قاره ای تبدیل به یک مسئله ملی و امنیتی شود و کوچکترین اتفاقات پیرامون آن حساسیت زا شود.
رقابت های باشگاهی در عرصه بین المللی جنبه کاملا هواداری دارد. درست است که درخشیدن یک تیم و در پله بعدی قهرمانی آن در قاره برای اعتلای فدراسیون آن کشور مفید است و باعث ارتقای لیگ آن کشور می شود اما در هیچ کدام از کشورها و قاره ها چنین موردی را نمی توانید یافت کنید که این موفقیت ها و این عرصه های رقابتی تبدیل به موضوع ملی شود و از طرفداران تیم های دیگر هم بخواهند که از تیم راه یافته به فینال حمایت کنند.
حالا تصور کنید در چنین شرایطی وزیر ورزش یک کشور برای تماشای یک دیدار در محل برگزاری مسابقه حاضر شود.
تکلیف فوتبال اروپا که مشخص است و تاکنون در هیچ یک از دوره های رقابت های لیگ قهرمانان اروپا سابقه نداشته وزیر ورزش یک کشور به حمایت از تیم باشگاهی کشورش در ورزشگاه حاضر شده باشد که در نهایت بخواهد با جام قهرمانی عکس یادگاری بگیرد و یا موقع اهدای مدال خودی نشان دهد.
در قاره آسیا هم چنین موضوعی سابقه نداشته است مگر اینکه تیمی در بازی فینال میزبان بوده باشد و وزیر کشور مورد نظر به این بهانه در ورزشگاه حاضر شده باشد و طور کلی و عمومی حضور نفر اول ورزش یک کشور در یک رقابت بین المللی باشگاهی مسوبق به سابقه نیست و در عرف فوتبال جهان چنین چیزی محلی از اعراب ندارد.
با توجه به جمیع این شرایط سوالی که برای ما مطرح می شود این است که چرا باید وزیر ورزش ایران به بهانه حمایت از یک تیم باشگاهی راهی قطر شود تا یک بازی فینال را از نزدیک تماشا کند؟
آیا حضور مسعود سلطانی فر در روند بازی تاثیری داشت؟ آیا او قرار بود در مسائل فنی تیم نظر راهبردی دهد؟ حمایت از یک تیم باشگاهی مفهمومش این است که وزیر ورزش یک مملکت حتما برای تماشای مسابقه در ورزشگاه حاضر شود؟ آیا وزیر ورزش می تواند این تضمین را دهد برای همه تیم های باشگاهی این وقت را بگذارد؟
به نظر می رسد در روند تصمیم گیری ها برای حمایت از باشگاه ها باید تجدید نظر اساسی شود و این نگاه های ملی افراطی که منجر به بروز حساسیت هایی می شود و جریان دو قطبی شدن را ایجاد می کند برداشته شود.
۲۵۶ ۲۵۱
نظر شما