نخست مدیریت شهری در ادوار مختلف است که برایش ساخت سازه های بزرگ همچون برج میلاد و پل دو طبقه صدر در اولویت است و بودجه های کلان شهر را به جای تجهیز حمل و نقل عمومی پاک صرف خودرو محوری می کند.
دوم وزارت نیروست که به جای پیگیری سیاست های کاهش مصرف انرژی در کشور و استفاده از انرژی های پاک و نو همچنان اسیر سد سازی و ساخت نیروگاه های حرارتی است.
سوم هم وزارت نفت است که مازوت را می خواهد به هر شکلی مصرف کند. یک نمونه از این فساد در وزارت نفت تحمیل مالچ در بیابان زایی تحت لوای بیابانزدایی است. دستگاه دولتی که متوجه نیست مالچ یک ماده سمی و خطرناک برای طبیعت است و می خواهد بودجه های کلان بیت المال را به تولید کننده های مالچ ببخشد، حتما اینقدر نفوذ دارد که آن را به خورد نیروگاه های حرارتی بدهد و جان مردم هم برایش اهمیتی ندارد.
البته سازمان حفاظت محیط زیست هیچ نقشی در این بازی ندارد چون این دستگاه سالهاست که علامت حیات ندارد و خودش در آلودگی شدید و بی دانشی و بی عرضگی خفه شده است.
چرا این دستگاه ها اینقدر ناکارآمدند و وظیفه قانونی و اخلاقی خود را انجام نمی دهند؟ حقیقت تلخ آن است که امیدی به حل این مشکلات نیست. دستگاه اداره کشور کاملا فلج و فاسد است و تا زمانی که نتواند کشور را از انحصار داخلی و انزوای بین المللی در بیاورد هرگز قادر به حل مشکلات ریز و درشت نخواهد بود. انحصار داخلی باعث شده است که یک جریان سیاسی همه انرژی خود را صرف ناکارآمد کردن جریانی کند که مردم به آنها تمایل بیشتری دارند. انزوای بین المللی هم ضمن محروم کردن ما از دانش روز باعث تحلیل نیروهای فکری، خروج استعدادها از کشور، گسترش فساد و ناکارآمدی شده است.
دنیای امروز دنیای رقابت و همکاری است. وقتی یک جریان سیاسی با حامیان حداقلی، حداکثر جامعه را مایوس کند دیگر کسی نمی ماند تا بخواهد مشکلات کشور را حل کند. آنهایی هم که در دستگاهها مشغولند بیش از آنکه به فکر ایران باشند، به فکر پر کردن جیبشان و خروج فرزندان و سرمایه های کشورند. کاش آماری از خروج افراد و فرزندان مدیران میانی کشور تهیه شود تا بدانیم کسانی که شعار می دهند کشور را گل و بلبل کرده اند چرا خود و فرزندانشان علاقه ای به ماندن در بهشتی که ساخته اند ندارند؟
* استاد گیاه‌شناسی دانشگاه تهران
نظر شما