در محله ای که خانه ها کیپ تا کیپ هم بودند و در هر کوچه 30 – 40 تا بچه،مهرداد با بقیه فرق داشت.اصلا چپ پاهای فوتبال ایران با همه فرق داشتند. بچه پایین شهر بودند و یک جورهایی کله شق! آن از مجتبی محرمی که از کف خیابان به تیم ملی رسید و یکی از بهترین ها بود، این هم از رضا شاهرودی که از محله امام زاده حسن(ع) شد مالدینی فوتبال ایران. حکایت مهرداد هم شبیه به همین است. حکایتی آشنا که آرزوی خیلی از بچه های پایین شهر در آن خلاصه می شد.
پسری با موهای کاکلی.خیابان شونزده متری امیری. بین ما و مهرداد اینا باندبزرگ فرودگاه بود. برای ما که رضا شاهرودی بچه محل مان بود توی کَت‌مان نمی رفت که یکی بیاید و جای مالدینی مان را بگیرد. صادقانه بگویم به همین دلیل از او بدم می آمد.
رضا در زمین "خدنگ" تمرین می کرد و مهردادی ها برای اینکه کری بخوانند پای زمین "خوش"را به وسط می کشیدند. روزی که رضا در خدنگ تمرین می کرد جا نبود کسی تکان بخورد. زمینی که کوچک تر زمین های فوتسال بود و وقتی رضا می آمد و آن ساک ورزشی شمعی و هفت رنگش را پرت می کرد گوشه زمین همه فقط او را نگاه می کردند. خیلی زود خبر رسید که مهرداد هم زمین خوش را بهم ریخته. آنجا هم کیپ تا کیپ آدم می نشیند تا تمرین کردنش را تماشا کند.
آن موقع محله هایی که نزدیک هم بودند بازی های کاپی می انداختند اما هیچ وقت نشد که تیم شاهرودی و بچه های امام زاده حسن(ع) با تیم مهرداد میناوند که بچه های سی متری بودند بازی کنند. رفته رفته زمان گذشت، زمین های کوچک محلی کوبیده شدند و دیگر خبری از هیجان جمعه ظهرها نبود. رضا هم دست خانواده اش را گرفته و از محل رفته بودند. مهرداد اینا هم همین طور.
گذشت و گذشت تا اینکه خبر رسید میناوند شده جانشین شاهرودی در پرسپولیس. آن روز یک غمی در محله حاکم بود. چرا باید او جانشین شاهرودی شود اما وجه اشتراک هر دو آن ها یک پیوندی را به وجود آورده بود؛ یعنی پرسپولیس. این باعث شده بود تا دیگر بچه های سر پل ساوه و امام زاده بدشان نیاید که مهرداد جانشین رضا شده. بچه های شونزده متری امیری هم با قضیه کنار آمده بودند و خبری از کل کل نبود اما خب برای ما رضا چیز دیگری بود.
با این حال مهرداد هم یک جورهایی بچه محل بود،حتی اگر بچه محل هم به حساب نمی آمد بچه جنوب شهر بود و این برای یکی مثل من یعنی افتخار.آنهایی که از کف جنوب بزرگ شده اند این را درک می کنند.
روز به روز که میناوند می درخشید ما هم کیف می کردیم. حتی یک بار که از سر اتفاق رضا شاهرودی را دیدیم و از او درباره میناوند پرسیدیم برگشت و گفت:«رفیق مان است،بچه محل مان. پرسپولیسی هم هست و با هم در تیم ملی.» آن حرف رضا یعنی فصل الخطاب. به همین دلیل هم بود سه سالی که در پرسپولیس بود برایش از روی سکوها سنگ تمام گذاشتیم. وقتی هم که رفت اتریش و قطعه زیبای ایرانی را در مهد موسیقی جهان نواخت پز اش را به همه دادیم و از این گفتیم که :«بچه محل مان است.» او تا ابد بچه محل مان است، تا ابد در قلب مان است و تا ابد پرسپولیسی است. رفیقی که در زمین خوش،خوش بود...
253 251
نظر شما