قهرمانی تیم ملی در جام ملتها به این دلیل مهم بود که بازیها در چین برگزار می‌شد و مثل دوره قبل حرف و حدیثی در آن وجود نداشت. تیم ما با اقتدار قهرمان آسیا شد؛ اما ریشه این اقتدار نه در زمان مربیگری سرمربی صرب تیم ملی که در دوره 7 ساله‌ای است که برای بسکتبال ما فوق‌العاده حیاتی و تأثیرگذار بود. بسکتبال ما در این دوره روند رشد را شروع کرد، با تلاش‌های سعید فتحی برای سامان دادن به تیم جوانان ایران و با سرمربیگری محمدمهدی ایزدپناه نایب قهرمانی جوانان آسیا را به دست آورد و دو سال بعد در سال 2004 با مربیگری مهران شاهین طبع در تیم جوانان ایران برای اولین بار در مسابقاتی قاره‌ای به مدال طلا رسید.
این طلا، بسکتبال ما را دگرگون کرد. 3 بار قهرمانی در مسابقات جام باشگاه‌های آسیا و قهرمانی در جام ملتهای آسیا در سال 2007 ثمره همین حرکت بود و قهرمانی بلامنازع ما در مسابقات چین، این برنامه را به سرانجام رساند. حالا بسکتبال ایران تیم مقتدر آسیاست که باید همه توان خود را برای آبروداری از بسکتبال باشخصیت ایران و بسکتبال قاره کهن بکار بگیرد. بسکتبال ایران در حالی که مجموعه‌ای از بازیکنان فیزیکی و تکنیکی و در عین حال باهوش را در اختیار دارد، باید برای مسابقات جهانی آماده شود. مسابقاتی که حتی می‌تواند توانایی‌های یک مربی ایرانی را روی نیمکت تیم ملی به بسکتبال دنیا معرفی کند. در مسابقات جام ملتها مشخص شد چین که سالها مقتدرانه بر بسکتبال قاره فرمانروایی کرد، در نبود سنتر بلندقامتش چقدر آسیب‌پذیر می‌شود. این تیم در حالی که یائومینگ مصدوم بود، در بازی با لبنان به مشکل برخورد و در بازی با ایران هم از همان ابتدا تسلیم بود. این، اهمیت مینگ را برای بسکتبال چین نشان می‌دهد. همان جایگاهی که حامد حدادی در تیم ملی ایران دارد.
او در این مسابقات نشان داد چه تجاربی از حضور در لیگ حرفه‌ای آمریکا به دست آورده. او در بازی با اردن توسط 3 بازیکن کنترل می‌شد و با تمرکز در کارهای دفاعی، میدان را در حملات تیم ما برای دیگر بازیکنان باز کرد حامد آفاق ستاره آن بازی شود. این موقعیت ممتازی است که تمامی بازیکنان بلندقامت در بسکتبال آسیا و دنیا از آن بهره می‌گیرند. نه تنها یائومینگ 227 سانتی‌متری و حامد حدادی 218 سانتی‌متری که بسیاری از بازیکنان بلند قامت دیگر هم در دنیا از این موقعیت ویژه برخوردارند.
شکیل اونیل ستاره برجسته لس‌آنجلس لیکرز در این تیم کاملاً خاص دیده می‌شود. پو گسول بازیکن تیم ملی اسپانیا هم که در لیگ حرفه‌ای آمریکا در لیکرز بازی می‌کند، در تیم ملی کشورش شرایط ویژه‌ای دارد. این موقعیت ممتاز البته نباید دلیلی برای واریز کردن همه امیدها به حساب این بازیکن باشد. تغییر شیوه‌های بازی یا پیدا کردن جایگزینی مناسب برای آنکه در نبود این بازیکن به مشکل برخورد نکنیم می‌تواند به تیم ما کمک کند که مانند چین در غیاب تک ستاره زانو نزنیم. وسلین ماتیچ، سرمربی تیم ملی که قراردادش به پایان رسیده حالا یک مربی کارنامه‌دار محسوب می‌شود. رایکو ترومن که ما را به المپیک چین رساند، به مراتب مربی شناخته‌شده‌تری نسبت به ماتیچ بود اما او ما را برای اولین بار به جام جهانی رسانده و طبیعی است که برای تمدید قرارداد، شرایط تازه‌ای مطرح خواهد کرد. به نظر می‌رسد موقعیتی فراهم شده که فدراسیون بسکتبال بتواند در صورت سنگین بودن شرایط ماتیچ روی مربیان ایرانی دقیق شود. مربیانی که موفقیت‌ها و کامیابی‌ها و افتخارات این روزهای بسکتبال، بدون تردید ثمره تلاش آنهاست.
سرمربی اسبق تیم جوانان بسکتبال ایران
نظر شما