نیاز مخاطب به شبانه‌هایی از جنس گفتگو با چهره‌ها، مسابقه و سرگرمی، دوربین مخفی و ... در ساعات پایانی شب اتفاقی بود که سیاست‌گذاری و اجرایی شد . به مرور برنامه‌سازان نیازِ مخاطب به حال و هوای آرامش‌بخش در ساعات پایانی شب و فراغتِ خاطر از اتفاقات روزمره را هدف قرار دادند. این ساختار تا امروز شاید فرق چندانی نکرده باشد و در اسلوب و روش مسیری متفاوت را طی نکند، اما در اجرا، هر برنامه شبانه‌ای حال و هوایی ویژه می‌یابد. حس و حالی که مختص همان برنامه است و همه آن را از اتاق فکر، شیوه اجرای مجری و خلاقیت طراحان برنامه وام می‌گیرد.
اما آنچه از برنامه شبانگاهی «دست در دست» شبکه دو روی آنتن می‌بینیم و به نظر می‌رسد می تواند محور این یادداشت باشد شناخت سلیقه نسل امروز است که به شاخصه بارز آن نیز تبدیل شده. تیم طراح این برنامه، پسندِ مخاطب را به خوبی می‌شناسد و با ذائقه او آشناست. از همین رهگذر از ساخت موشن‌گرافی‌ها گرفته تا انتخاب محورهای گفتگو با مهمانان، گرافیک و حتی دکور برنامه نگاهی همگام با سلیقه مخاطب را بر برنامه حکمفرما کرده است.
صرف نظر از دکور فصل زمستانی برنامه که شاید به اندازه دکور فصل پاییز مخاطبان را غافلگیر نکرد، محوریت «دست در دست» همان‌طور که از نامش پیداست همدلی و کنار هم بودن مردم است در شرایطی که امروز کرونا به یکی از بزرگترین دغدغه‌های همه ما تبدیل شده و به دوری‌ها دامن می‌زند. زاویه دید طراحان برنامه با نگاهی به همین دغدغه بر دورهمی و شب‌نشینی‌های زمستانی استوار است، نشست‌هایی که شاید در بستر خانوادگی در وضعیت فعلی محیا نباشد اما در ساختارِ یک برنامه تلویزیونی می‌تواند مورد توجه قرار گیرد و پی‌رنگ اصلی برنامه شود. با این نگاه بخش گفتگو و میزبانی از مهمان اصلی‌ترین بخش «دست در دست» است و انتخاب مهمان نیز بنا بر محدودیت‌هایی که وجود دارد و البته شرایط پاندومی کرونا به آن دامن می‌زند اهمیتی مضاعف می‌یابد. نگاه نویی که در بالا به آن اشاره شد در بحث گفتگو با مهمان از آن جا نشات می‌گیرد که در این برنامه کنار هم قرار گرفتن قشر های مختلف با گرایش ها و تخصص های گوناگون و مهم شمر شدن گفت وگو در ساختاری تلویزیونی به خوبی عملی شده است.
«دست دردست» این فرصت را با دور هم جمع کردن قشرهای مختلفی از هنرمندان، مسئولان و صداپیشگان (چهره‌ها و صداهای آشنا)، در کنار نخبگان و جمعیت‌های خیریه فراهم می‌آورد و جالب‌تر اینجاست که بر خلاف آنچه تصور می‌شود نگاهِ مخاطب تنها سلبریتی‌های مدعو را نشانه نگرفته، بلکه بنا بر ادعای تهیه‌کننده‌ی این برنامه بخش مهمانانِ نیکوکار و جوانان نخبه با استقبالی شایان توجه ازسوی بیننده مواجه شده است.
این ادعا در شرایط امروز جامعه چندان غریب نیست. خیریه‌هایی که در این برنامه فرصت حضور می‌یابند ضمن انتشار حال خوبِ مهربانی در شرایط نامهربان این روزها از به فعلیت رساندن اقداماتی می‌گویند که شاید انجام دادن‌شان در روزهایی که با کرونا غریبه بودیم چندان شدنی نبود. از غسالی برای میت های کرونایی گرفته تا همراهی با بیماران بخش‌های کرونایی بیمارستان‌ها، رسیدگی به خانواده‌هایی که در شرایط اقتصادیِ امروز ناامیدتر از همیشه هستند و حتی سرزدن به کودکانی که کرونا والدین‌شان را گرفته، چه بسیار اتفاقات شیرینی که تلخی این روزها را کم می کند و ارزش مهربانی را افزون‌تر. یک موضوع واحد هر شب گفته می شود تا مهمانانی با دغدغه‌های مختلف از زاویه دید خود به آن بپردازند.
البته نکته دیگری که می‌توانست به صورت بهتری به آن توجه شود، جانمایی برنامه در کنداکتور شبکه بود که در فصل زمستانی خود هر چند هفته یک بار تغییر کرد. یکی دیگر از اتفاقات این برنامه دیدن چهره‌هاییست که سال‌هاست کمتر به عنوان مهمان در قاب تلویزیون دیده شده‌اند و گفتن حرف‌هایی که شاید مخاطب را غافلگیر کند. یکی از این شگفتانه‌ها در شبِ عنایت بخشی رخ داد، بازیگر پر ابهت و خوش‌صدای «آقای هالو» از روزگاری سخن گفت که مدرس الکترونیک و رادارهای پدافند هوایی در نیروی هوایی بوده و آن‌قدر با تسلط از رشته‌ای که سال‌ها پیش به آن اشتغال داشته صحبت کرد که بسیاری از مخاطبان به عنوان افرادی کمتر آشنا با مباحث فوق، آرزوی ادامه بحث در همین خط روایی را داشتند!
برنامه های تلویزیونی که این روزها روانه آنتن می‌شوند با همه نقایصی که دارند اما در بطن خود مبین یک نکته‌اند و آن اینکه تلاش در جهت شناخت ذائقه مخاطب و مواجهه صمیمانه با بیننده فرصتیست که هر ساختار تلویزیونی و برنامه‌سازی در طول حیات حرفه‌ای خود باید حداقل یک بار به خود بدهد تا فرکانس‌هایی با طول موجی متفاوت از امواج تلویزیونی را از سوی مخاطب دریافت کند.
۵۸۵۸
نظر شما