این پرونده خبرآنلاین، پیشکشی ست به مناسبت روز سیزدهم « ماه » خواندن «او».
«این ماه را، «رمضان» گفتند چراکه خداوند در این ماه، دلهای عارفان را از غیر خود بشوید، پس به مهر خود بسوزد، گاه در آتش دارد، گاه در آب، گاه تشنه، گاه غرقاب، نه غرقه را سیراب، و نه تشنه را خواب، و زبان حال ایشان گوید:
| رشیدالدین میبدی:
در عشق تو بی سریم، سرگشته شده
وز دست امید ما، سر رشته شده
مانند یکی شمع، به هنگام صبوح
بگداخته و سوخته و کشته شده
چهره را با آب می شویند و دل را با «توبه»!
شستشوی با آب، «پاکیزه» می کند، اما تقوا و دین، «پاک» می سازد.
باید بر مراقبت و طهارت درون و برون، از آلودگیهای ظاهری و باطنی تأکید کنیم. حتی پاکیزگی ظاهر را رمزی از طهارت قلبی و درونی قرار دهیم.
به قول بعضی از عارفان، صاحبان بصیرت بدانند که ایمان، با آباد کردن دلها و درون ها ست و سخن پیامبر که فرموده: «طهور، نصف ایمان است»، آنست که: آباد ساختن ظاهر با شستشو و تمیز کردن با ریختن آب، نصف ایمان است، و نصف دیگر، عمارت و آبادی درون است با اعمال شایسته و اخلاق نیکو.
| مولوی:
از بدی چون دل سیاه و تیره شد
فهم کن اینجا نشاید خیره شد
ورنه خود تیری شود آن تیرگی
در رسد در تو جزای خیرگی
ور نیاید تیر از بخشایش است
نه پی نادیدن آلایش است
هین مراقب باش گر دل بایدت
کز پی هر فعل چیزی زایدت
مراتب چهارگانه «طهارت»:
«مرتبه اوّل»: پاک ساختن ظاهر از آلودگی ها و کثافت ها.
«مرتبه دوّم»: پاک ساختن اعضاء و جوارح و اندام از جرم ها و گناهان و معاصی.
«مرتبه سوّم»: پاک ساختن قلب از رذایل اخلاقی و خصلت های زشت.
«مرتبه چهارم»: پاک ساختن درون و راز قلبی، از هرچه که جز خدای متعال باشد. و این، طهارت انبیاء و صدّیقین است.
و دست یافتن به هر یک از این مراحل، بسته به این است که انسان از مرحله قبلی گذشته باشد. طهارت دل از غیر خدا، برای کسی میسّر است که قلبش از اخلاق ناپسند و دست و یا اندامش از گناه، و ظاهرش از آلودگیها پاک شده باشد.
شکیبایی و مقاومت و تقوا
حوادث، انسان های غیر مقاوم را می شکند و غیر صابرین را خورد می کند. قَدَرها و قضاها و رویدادها تحمّل و شکیبایی لازم دارد.
دلی به وسعت دریا، تحمّلی به قدرت کوهها، ظرفیّتی عظیم و اراده ای نستوه لازم است، تا انسان بر «کائنات اقدار» شکیبا باشد.
خدا باید قدرت تحمّلی و توان شکیبائی و صبری عنایت کند. و او باید توفیق تقوا دهد، توفیق خویشتن داری، مالک نفس بودن، «اراده» را در «اختیار» داشتن، سپری از «خداترسی» در مقابل معصیت داشتن، خود را ضدّ گناه ساختن، ضربه ناپذیر نمودن. و این است تقوا.
تقوا مرحله ای برین، از خودسازی است، لباس زیبا بر جان انسان است، جامه جان و لباس روح است. تقوا، مصونیّت در برابر گناه ایجاد می کند، «تقوا»، به فرموده امام علی علیه السلامدر نهج البلاغه، مَرکبی است راهوار، که سوار خود را آرام وارد بهشت می کند و خطا و معصیت، اسبی سرکش و مرکبی چموش است که سوار را با مغز بر زمین می کوبد و با فشار، به جهنّم پرتاب می کند.
شرح دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان به قلم استاد جواد محدثی
/6262
نظر شما